الهه طالبی گرکانی؛ سجاد اصلانی مغانجوقی؛ رزیتا فتحی؛ علیرضا صفرزاده؛ فاطمه رودباری
دوره 4، شماره 1 ، اردیبهشت 1393، ، صفحه 15-26
چکیده
هدف: امنتین-1 آدیپوکینی است که بهطور قابلملاحظهای، از بافت چربی احشایی نسبت به چربی زیرپوستی ترشح میشود و حساسیت به انسولینی را افزایش میدهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین-1 در موشهای نر مقاوم به انسولین بود. روش پژوهش:24 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزن23±161 ...
بیشتر
هدف: امنتین-1 آدیپوکینی است که بهطور قابلملاحظهای، از بافت چربی احشایی نسبت به چربی زیرپوستی ترشح میشود و حساسیت به انسولینی را افزایش میدهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین-1 در موشهای نر مقاوم به انسولین بود. روش پژوهش:24 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزن23±161 گرم بهطور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: کنترل سالم، کنترل مقاوم به انسولین و تمرین کرده مقاوم به انسولین (8 سر در هر گروه). پس از القای مقاومت به انسولین توسط فروکتوز 10درصد، برای 2 گروه کنترل مقاوم به انسولین و تمرین کرده مقاوم به انسولین خونگیری از تمامی نمونهها صورت گرفت و سپس گروه تمرینی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 روز به اجرای تمرین مقاومتی پرداختند. در اجرای پروتکل تمرینی از نردبانی استفاده شد که موشها وزنهها را با اتصال به دمشان از آن بالا میبردند. بعد از اتمام دوره تمرینی غلظت پلاسمایی امنتین-1، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولینی (HOMA-IR) و همچنین نیمرخ لیپیدی اندازهگیری شد. یافتهها: نتایج این مطالعه نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی موجب افزایش معنیدار سطوح پلاسمایی امنتین-1 و HDL-C در گروه تمرین کرده مقاوم به انسولین و همچنین کاهش سطوح پلاسمایی انسولین، گلوکز، کلسترول تام، LDL-C، تری گلیسیرید و شاخص مقاومت به انسولین گردید (0/05≥P). علاوه بر این، همبستگی مثبت و معنیدار تغییرات سطوح پلاسمایی امنتین-1 با تغییرات سطوح HDL-C و ارتباط منفی و معنیدار آن با تغییرات گلوکز، انسولین، LDL-C، کلسترول، تریگلیسیرید و شاخص مقاومت به انسولین مشاهده شد (0/05≥P).نتیجهگیری: این مطالعه نشان داد که تمرینات مقاومتی سطوح پلاسمایی امنتین-1 را در موشهای مقاوم به انسولین افزایش و همسو باآن موجب بهبود نیمرخ لیپیدی و متابولیکی میشود.
علیرضا صفرزاده؛ فهیمه شفیعی؛ الهه طالبی گرکانی؛ رزیتا فتحی
دوره 4، شماره 1 ، اردیبهشت 1393، ، صفحه 27-38
چکیده
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی بر غلظت پلاسمایی واسپین و شاخص مقاومت انسولینی در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن بود. روش پژوهش: بیست و شش زن غیرفعال دارای اضافه وزن (سن 6/12±1/43 سال، وزن 0/10±4/73 کیلوگرم، شاخص تودهی بدن 2/3±1/29 کیلوگرم بر مترمربع) بهطور داوطلبانه در برنامۀ 8 هفتهای تمرین هوازی شامل دویدن با شدت ...
بیشتر
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی بر غلظت پلاسمایی واسپین و شاخص مقاومت انسولینی در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن بود. روش پژوهش: بیست و شش زن غیرفعال دارای اضافه وزن (سن 6/12±1/43 سال، وزن 0/10±4/73 کیلوگرم، شاخص تودهی بدن 2/3±1/29 کیلوگرم بر مترمربع) بهطور داوطلبانه در برنامۀ 8 هفتهای تمرین هوازی شامل دویدن با شدت 40 تا 80 درصد ضربان قلب ذخیره و به مدت 25 تا 45 دقیقه شرکت کردند. شاخصهای پیکر سنجی، سوختوساز و غلظت پلاسمایی واسپین پیش و پس از برنامه تمرینی اندازهگیری شد. بهمنظور مقایسۀ تغییرات در متغیرها بر اساس تغییرات ترکیب بدنی، آزمودنیها به دو گروه پاسخدهنده (با کاهش بیش از 1 درصد چربی بدن) و غیر پاسخدهنده (بدون تغییر یا کاهش کمتر از 1 درصد چربی بدن) تقسیم شدند. یافته ها: پس از 8 هفته تمرین هوازی تغییر معنیداری در غلظت پلاسمایی واسپین مشاهده نشد. با اینوجود افزایش معنیدار غلظت پلاسمایی واسپین (0/05≥P) در گروه پاسخدهنده همراه با کاهش معنیدار وزن و درصد چربی بدن مشاهده شد (0/05≥P)، اما چنین تغییری در گروه غیر پاسخدهنده مشاهده نشد. ارتباط معنیدار بین تغییرات غلظت پلاسمایی واسپین و تغییرات سطوح پلاسمایی انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی (HOMA-IR) تنها در گروه غیر پاسخدهنده مشاهده شد (0/05≥P). نتیجه گیری: این پژوهش نشان میدهد کاهش درصد چربی بدنی ناشی از تمرین هوازی میتواند عامل مؤثری در افزایش سطوح پلاسمایی واسپین در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن باشد.
الهه طالبی گرکانی؛ رزیتا فتحی؛ علی رضا صفرزاده؛ حمیده مرادی؛ ریحانه دلبری
دوره 2، شماره 2 ، تیر 1391، ، صفحه 91-100
چکیده
چکیده
هدف: بررسی تاثیر 4 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین1 موش های صحرایی دیابتیشده با استرپتوزتوسین.
روش پژوهش: در این مطالعۀ تجربی 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 22±288 گرم بهطور تصادفی به 3 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل غیردیابتی، کنترل دیابتی و تمرین دیابتی. القای دیابت با تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزتوسین ...
بیشتر
چکیده
هدف: بررسی تاثیر 4 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین1 موش های صحرایی دیابتیشده با استرپتوزتوسین.
روش پژوهش: در این مطالعۀ تجربی 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 22±288 گرم بهطور تصادفی به 3 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل غیردیابتی، کنترل دیابتی و تمرین دیابتی. القای دیابت با تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزتوسین (55 میلی گرم بر کیلوگرم) انجام شد. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان با وزنههای متصل به دم حیوانات بود (3 روز در هفته، برای 4 هفته). پس از 4 هفته، وزن بدن، سطوح پلاسمایی امنتین1، گلوکز، انسولین، اسیدهای چرب استریفه نشده (NEFA) و نیمرخ لیپیدی اندازهگیری گردید.
یافتهها: پس از 4 هفته غلظت پلاسمایی امنتین1 گروه تمرین دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی بالاتر ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. تفاوت معنی داری در غلظت پلاسمایی گلوکز، انسولین، NEFA و نیمرخ لیپیدی گروه های مختلف مشاهده نشد. تغییر وزن موش های صحرایی در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی به طور معنی داری کمتر بود (05/0P).
نتیجهگیری: نتایج این پژوهش حاکی از عدم تغییر معنی دار سطوح پلاسمایی امنتین1، گلوکز، انسولین و پروفایل لیپیدی موش های صحرایی دیابتی بر اثر 4 هفته تمرین مقاومتی می باشد. به نظر می رسد کوتاه بودن طول دورۀ تمرین عاملی موثر در عدم مشاهده تغییرات معنی دار در سطوح پلاسمایی امنتین1 باشد.
واژگان کلیدی: امنتین1، تمرین مقاومتی، دیابت