حسن فرجی؛ سعید دباغ نیکوخصلت
چکیده
هدف: اثر تمرین موازی بر سطوح فاکتورهای هورمونی مربوط به اشتها و متابولیسم گلوکز مشخص نیست. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر سه ماه تمرین موازی بر سطوح نسفاتین، رزیستین، ویسفاتین و پپتید YY در زنان چاق بود. روش‌شناسی: بیست و شش نفر زن سالم (سن: 38/4±74/24 سال، شاخص توده بدن: 64/3±50/31 کیلوگرم بر متر مربع) چاق به‌طور تصادفی به‌عنوان آزمودنی‌های ...
بیشتر
هدف: اثر تمرین موازی بر سطوح فاکتورهای هورمونی مربوط به اشتها و متابولیسم گلوکز مشخص نیست. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر سه ماه تمرین موازی بر سطوح نسفاتین، رزیستین، ویسفاتین و پپتید YY در زنان چاق بود. روش‌شناسی: بیست و شش نفر زن سالم (سن: 38/4±74/24 سال، شاخص توده بدن: 64/3±50/31 کیلوگرم بر متر مربع) چاق به‌طور تصادفی به‌عنوان آزمودنی‌های این تحقیق انتخاب و به‌طور تصادفی به دو گروه تجربی (11 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین به مدت سه ماه و هفته‌ای 3 جلسه (15 تا 30 دقیقه در هر جلسه) با شدت 60 درصد ضربان قلب بیشینه روی چرخ کارسنج در فعالیت استقامتی و شدت 60 درصد یک تکرار بیشینه با نسبت زمانی مشابه فعالیت استقامتی در فعالیت مقاومتی اجرا شد. سطوح پلاسمایی نسفاتین، رزیستین، ویسفاتین و PYY قبل و پس از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرینی اندازه‌گیری شد. برای آنالیز داده‌ها از آزمون t وابسته و مستقل در سطح 05/0<جp استفاده شد. یافته‌ها: سطوح نسفاتین و PYY در گروه تمرین به‌طور معناداری نسبت به گروه کنترل در پس‌آزمون بالاتر بود (05/0<جp). سطوح رزیستین و ویسفاتین گروه تمرین در پس‌آزمون، به‌طور معناداری نسبت به گروه کنترل پایین‌تر بود (05/0< p). نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج، تمرین موازی موجب افزایش سطوح نسفاتین و PYY می‌شود اما سطوح رزیستین و ویسفاتین را کاهش می‌دهد. این اثرات تمرین ممکن است بر سرکوب اشتها باشد، همچنین از بروز چاقی و مشکلات دیابت جلوگیری کند.
