فیزیولوژی ورزشی
طاهره شادپور علیزاده؛ محمد علی آذربایجانی؛ سیروان آتشک؛ مقصود پیری؛ صالح رحمتی احمد آباد
چکیده
چکیده هدف: یائسگی با عدم تعادل در بیان ژن‌های آتروژنیک در پایانه عصب حرکتی همراه است؛ اما اثر تمرینات مقاومتی بر بیان ژن‌های اثرگذار بر مهار سارکوپنی در صفحه محرک عصبی به‌خوبی مشخص نیست. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده بر بیان ژن‌های AKT وmTORC-1 در صفحه حرکتی انتهایی عضله چهار سر ران موش ویستار یائسه شده می‌باشد.روش: ...
بیشتر
چکیده هدف: یائسگی با عدم تعادل در بیان ژن‌های آتروژنیک در پایانه عصب حرکتی همراه است؛ اما اثر تمرینات مقاومتی بر بیان ژن‌های اثرگذار بر مهار سارکوپنی در صفحه محرک عصبی به‌خوبی مشخص نیست. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده بر بیان ژن‌های AKT وmTORC-1 در صفحه حرکتی انتهایی عضله چهار سر ران موش ویستار یائسه شده می‌باشد.روش: در این مطالعه تجربی، 20 سر موش صحرائی ماده نژاد ویستار 8 تا 12 هفته‌ای، با میانگین وزن 235 تا 265 گرم، به‌طور تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی (RT) و کنترل (C) (هر گروه 10 سر) تقسیم شدند. اوارکتومی پس از بیهوشی با تزریق داخل صفاقی مخلوط کتامین – زایلازین با یک برش دوطرفه از ناحیه کمر انجام شد. تمرین مقاومتی فزاینده 8 هفته، 5 روز در هفته بر نردبان شیب 85 درجه انجام شد. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین و ریکاوری پس از آن حیوانات قربانی و عصب عضله چهار سر ران آنها استخراج شد. تعیین بیان ژن‌های AKT و mTOR-1 با روش Real time- PCR و اختلاف بین گروهی توسط آزمون t مستقل و در سطح معنیداری 5%≥P انجام شد.یافتهها: بیان ژن‌های AKT و mTORC-1 در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشتند (به ترتیب 001/0P= و 003/0P=). تفاوت معناداری در میانگین وزن گروه‌ها مشاهده نشد(151/0P=).نتیجهگیری: به نظر می‌رسد تمرین مقاومتی فزاینده از طریق افزایش بیان ژن‌های AKT و mTORC-1 در صفحه حرکتی انتهایی عضله، سارکوپنی ناشی از یائسگی را کاهش میدهد.
متابولیسم ورزشی
اباذر تیموری؛ علیرضا روزبهانی؛ زهرا کریمی مهر
چکیده
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی فزاینده و مکمل BCAA نانولیپوزوم بر بیان ژن MiR-200a ،HSP60 میتوکندری عضله سولئوس و IGF-1 سرمی رتهای نر سالمند بود.روش: 32 سر موش صحرایی نر 24 ماهه در 4 گروه کنترل، مکمل (BCAA نانولیپوزوم)، توام (تمرین مقاومتی+ مکمل و تمرین تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل هشت هفته تمرین نردبان با شدت متوسط (70 ...
بیشتر
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی فزاینده و مکمل BCAA نانولیپوزوم بر بیان ژن MiR-200a ،HSP60 میتوکندری عضله سولئوس و IGF-1 سرمی رتهای نر سالمند بود.روش: 32 سر موش صحرایی نر 24 ماهه در 4 گروه کنترل، مکمل (BCAA نانولیپوزوم)، توام (تمرین مقاومتی+ مکمل و تمرین تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل هشت هفته تمرین نردبان با شدت متوسط (70 درصد از MVCC) و پنج روز در هفته بود. در گروه‌های مکمل و توام 5 روز در هفته و به مدت 8 هفته، مکمل BCAA نانولیپوزوم و به میزان 600 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ دریافت شد. MiR200a و HSP60 با استفاده از روش Real-time PCRو IGF-1 سرمی به روش الایزا به دست آمد. تجزیه و تحلیل ﺁﻣﺎری با تحلیل واریانس دوطرفه، یکطرفه ﻭ ﺁﺯﻣﻮﻥ تعقیبی توکی انجام شد.یافتهها: نتایج بیانگر کاهش معنیدار MiR-200aو افزایش معنیدار بیان ژن HSP60 عضله سولئوس و IGF-1سرمی در گروه توام و تمرین به نسبت گروه‌های مکمل و کنترل بود (001/0=p). تفاوت معنی داری بین دو گروه کنترل و مکمل مشاهده نشد (105/0=p).نتیجهگیری: اثر مستقیم miR-200a و HSP60 بر سیگنال IGF-1 اثر مهمی بر رشد و آتروفی عضله ایجاد می‌کند. افزایش IGF-1 با تمرین قدرتی و مکمل BCAA باعث ایجاد هیپرتروفی و یک محیط آنابولیک شده و میتواند بر عوامل رشد عضلانی مرتبط با سن تأثیر و سودمندی هایی در این خصوص برای سالمندان داشته باشد.واژگان کلیدی: تمرین مقاومتی، BCAA ، میکرو RNA، HSP60 و سارکوپنی.
تغذیه ورزشی و تندرستی
محمد رحمان رحیمی؛ شاهین کتابی؛ نعیمه سعیدی
چکیده
هدف: آدیپوکاینها، مولکول‌های مترشحه از بافت چربی هستند که با مقاومت به انسولین، سندروم متابولیکی، دیابت و بیماریهای قلبی عروقی ارتباط دارند. بنابراین، تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل عصاره چای سبز (GTE) بر غلظت آدیپوکاین‌های آپلین و کمرین در زنان چاق مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: در یک طرح نیمه تجربی، 30 نفر از زنان ...
بیشتر
هدف: آدیپوکاینها، مولکول‌های مترشحه از بافت چربی هستند که با مقاومت به انسولین، سندروم متابولیکی، دیابت و بیماریهای قلبی عروقی ارتباط دارند. بنابراین، تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل عصاره چای سبز (GTE) بر غلظت آدیپوکاین‌های آپلین و کمرین در زنان چاق مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: در یک طرح نیمه تجربی، 30 نفر از زنان تمرین نکرده با شاخص توده‌بدنی (BMI) بالاتر از 30 کیلو گرم بر مترمربع از میان زنان چاق به صورت هدفمند و در دسترس و سپس به روش طرح تصادفی، دوسوکور کنترل شده با دارونما انتخاب شدند و به سه گروه شامل تمرین و مصرف عصاره چای سبز (GT)، تمرین و مصرف دارونما (PT) و مصرف عصاره چای سبز (G) تقسیم شدند. گروه‌های GT و G، روزانه 600 میلی گرم GTE و گروه PT نیز 600 میلی گرم دارونما به مدت 8 هفته مصرف نمودند. برنامه تمرین مقاومتی شامل 3 جلسه در هفته به مدت 8 هفته بود. اندازه-گیری سطح سطوح سرمی آدیپوکاینها با استفاده از روش الایزا انجام شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر حاکی از کاهش معنیدار سطح سرمی آپلین و کمرین درگروه‌های GT و PT نسبت به G می باشد. همچنین، کاهش معنی-داری در سطح این آدیپوکاینها در پسآزمون نسبت به پیش آزمون در هر سه گروه مشاهده شد. نتیجهگیری: 8 هفته مصرف GTE و تمرین مقاومتی سبب کاهش آدیپوکاین‌های التهابی در زنان چاق گردید و تمرین مقاومتی همراه GTE به صورت همزمان اثربخشی بیشتری نسبت به دوشرایط دیگر داشت.
فیزیولوژی ورزشی
مهرزاد مقدسی؛ نسرین مرتضوی امامی
چکیده
روش پژوهش: در این پژوهش 22 مرد دیابتی نوع 2 با دامنه میانگین سنی 3/3 ± 5/51 سال و شاخص توده بدن 2/3 ± 1/27 کیلوگرم بر متر مربع به آزمودنی شرکت کردند. آزمودنی ها بر اساس eGFR به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و با شدت 50 تا 80 درصد حداکثر قدرت در قالب 3 ست و 8 تا 15 تکرار تمرینات مقاومتی ...
بیشتر
روش پژوهش: در این پژوهش 22 مرد دیابتی نوع 2 با دامنه میانگین سنی 3/3 ± 5/51 سال و شاخص توده بدن 2/3 ± 1/27 کیلوگرم بر متر مربع به آزمودنی شرکت کردند. آزمودنی ها بر اساس eGFR به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و با شدت 50 تا 80 درصد حداکثر قدرت در قالب 3 ست و 8 تا 15 تکرار تمرینات مقاومتی را اجرا کردند. در این مدت آزمودنیهای گروه کنترل تنها به فعالیتهای روزانه خود پرداختند. میزان قند خون و انسولین ناشتا، مقاومت به انسولین، eGFR و CD5L، قبل و 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی اندازه گیری شد.یافتهها: پس از 8 هفته تمرین مقاومتی، سطح گلوکز ناشتا، شاخص مقاومت به انسولین و CD5L در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل کاهش معنیداری داشت (05/0>P)؛ در حالیکه مقدار انسولین تغییر معنی داری نکرد. اگرچه مقدار eGFR در گروه تمرین تغییر معنی داری نکرد، اما مقدار آن در گروه کنترل کاهش معنی داری یافت (05/0>P).نتیجهگیری: به طور کلی به نظر می‌رسد تمرینات مقاومتی با شدت به کار رفته در تحقیق حاضر، در کنترل قند خون و بهبود عملکرد کلیوی بیماران دیابتی نوع 2 مؤثر است.
حمیده منتظری طالقانی؛ نادر شاکری؛ خسرو ابراهیم؛ رحمان سوری؛ ماندانا غلامی
چکیده
هدف: علت عمده مرگ‌ومیر مربوط به دیابت، بیماریهای قلبی عروقی است که در این فرآیند آپوپتوز نقش عمده ای ایفا می کند. با توجه به اینکه فعالیت بدنی میتواند از قلب در برابر آسیب های ناشی از آپوپتوز حفاظت کند، این مطالعه اثر ۸ هفته تمرین مقاومتی بر مارکرهای آپوپتوز سلول های قلب رت های دیابتی شده را مورد بررسی قرار داده است.روش کار: 20 سر رت صحرایی ...
بیشتر
هدف: علت عمده مرگ‌ومیر مربوط به دیابت، بیماریهای قلبی عروقی است که در این فرآیند آپوپتوز نقش عمده ای ایفا می کند. با توجه به اینکه فعالیت بدنی میتواند از قلب در برابر آسیب های ناشی از آپوپتوز حفاظت کند، این مطالعه اثر ۸ هفته تمرین مقاومتی بر مارکرهای آپوپتوز سلول های قلب رت های دیابتی شده را مورد بررسی قرار داده است.روش کار: 20 سر رت صحرایی نر نژاد ویستار، با سن تقریبی 8 هفته، محدوده وزنی 250-210 گرم به دو گروه مساوی تقسیم شدند. دیابت با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (50 kg/mg) در گروه های دیابتی ایجاد گردید. گروه تمرین مقاومتی روی نردبانی با شیب ۸۰ درجه و با وزنه ای برابر ۳۰-۱۰۰ % وزن بدنشان، تمرین کردند. در مقابل گروه کنترل بدون تمرین ماندند. برای بررسی سازگاری تمرین مقاومتی، نمونه خون و بافت قلب رتها جمع آوری شد. مقادیر گلوکز، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین سرمی و سطوح بیان ژن Bcl-2 , Bax caspase 8و نسبت Bax به Bcl-2 ارزیابی شد.یافته ها: در رتهای دیابتی ۸ هفته تمرین مقاومتی منجر به کاهش معنی داری در بیان ژن Baxو نسبت bax به Bcl-2 (p=0/000) وافزایش معنی داری در Bcl-2 (p=0/000) و caspase 8 (p=0/004) نسبت به گروه کنترل شد.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد تمرینات مقاومتی می تواند به عنوان یک راه کار غیر دارویی برای کاهش عوارض آپوپتوز سلول های قلبی در افراد دیابتی مورد استفاده قرار گیرد.
حسن نقی زاده؛ کمال عزیزبیگی
چکیده
هدف: چاقی به عنوان یک شاخص سیستمیک التهابی زمینه ساز بیماریهای مختلف شناخته شده است. هدف تحقیق حاضر، تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی فزاینده بر سطوح سرمی آنزیم‌های آسپارتات آمینوترانسفراز، آلکالین فسفاتاز و آلانین آمینوترانسفراز کبدی در مردان چاق کم تحرک بود. روش شناسی: 40 مرد چاق کم‌تحرک (kg.m2 94/2±07/31 BMI=) با دامنه سنی 30 تا 45 سال به ...
بیشتر
هدف: چاقی به عنوان یک شاخص سیستمیک التهابی زمینه ساز بیماریهای مختلف شناخته شده است. هدف تحقیق حاضر، تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی فزاینده بر سطوح سرمی آنزیم‌های آسپارتات آمینوترانسفراز، آلکالین فسفاتاز و آلانین آمینوترانسفراز کبدی در مردان چاق کم تحرک بود. روش شناسی: 40 مرد چاق کم‌تحرک (kg.m2 94/2±07/31 BMI=) با دامنه سنی 30 تا 45 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه 20 نفره تمرین مقاومتی فزاینده و کنترل تقسیم شدند. تمرین مقاومتی فزاینده به مدت 12 هفته و هفته‌ای 3 جلسه اجرا شد(هفته اول: 15 تکرار-2 دور- 50%1RM؛ هفته دوازدهم: 12 تکرار-3 دور- 80%1RM). نمونه‌های خونی قبل و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی در حالت 11 ساعت ناشتایی برای تعیین غلظت سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز، آلکالین فسفاتاز و آلانین آمینوترانسفراز گرفته شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t مستقل و وابسته در سطح معنی داری 05/0 =α تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: نتایج نشان داد 12 هفته تمرین مقاومتی فزاینده بر تغییرات بین گروهی آسپارتات آمینوترانسفراز (003/0p =)، آلکالین فسفاتاز (014/0p =)، آلانین آمینوترانسفراز (040/0p =) و نسبت آسپارتات آمینوترانسفراز به آلانین آمینوترانسفراز (006/0p =) در مردان چاق کم تحرک تاثیر معنیدار دارد. تغییرات بین گروهی معنیدار در قدرت عضلانی (001/0p =) و درصد چربی بدن (038/0p =) مشاهده شد. نتیجهگیری: 12 هفته تمرین مقاومتی فزاینده احتمالاً با بهبود ترکیب بدن و قدرت عضلانی میتواند غلظت آسپارتات آمینوترانسفراز، آلکالین فسفاتاز و آلانین آمینوترانسفراز را در مردان چاق کم تحرک کاهش دهد.
نگار اشرفی؛ لطفعلی بلبلی؛ علی خازنی؛ اسدالله اسدی
چکیده
هدف: تغییرات نامطلوبی که در ترکیب بدن و لیپوپروتئین ها پس از یائسگی رخ می دهد ناشی از سطح استروژن است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی با باند‌های کشی بر میزان بیانmir-217 و نیم رخ لپیدی زنان سالمند چاق یائسه بود. روش شناسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده (RCT) یک سو کور، 24 زن سالمند چاق (سن 68/3±13/64 سال، میزان چربی56/2±2/44 ...
بیشتر
هدف: تغییرات نامطلوبی که در ترکیب بدن و لیپوپروتئین ها پس از یائسگی رخ می دهد ناشی از سطح استروژن است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی با باند‌های کشی بر میزان بیانmir-217 و نیم رخ لپیدی زنان سالمند چاق یائسه بود. روش شناسی: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده (RCT) یک سو کور، 24 زن سالمند چاق (سن 68/3±13/64 سال، میزان چربی56/2±2/44 درصد، شاخص توده بدنی 65/3±1/32 کیلوگرم بر متر مربع) به دو گروه کنترل (10 نفر) و تمرین (14 نفر) تقیسم شدند. گروه تمرین به مدت 12 هفته و سه جلسه در هفته تمرینات مقاومتی با باند‌های کشی را برای همه‌ی گروه‌های عضلانی اصلی انجام دادند. 48 ساعت پیش و پس از 12 هفته مداخله، آزمایش دگزا و نمونه گیری از خون انجام شد. یافتهها: نتایج مقایسه‌های بین گروهی نشان دهنده‌ی کاهش معنیدار در بیان mir-217 و سطوح LDL و افزایش معنادار در HDL در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل بود (05/0 p≤)؛ در حالی که تفاوت معنادار در وزن بدن، شاخص توده بدنی، درصد چربی، کلسترول تام و CRP مشاهده نشد (05/0P≥). نتیجهگیری: به نظر می رسد 12 هفته تمرین مقاومتی با کش الاستیک سبب تعدیل و کاهش بیان mir-217 سرم خون زنان سالمند چاق می شود که این تغییرات با کاهش سطوح LDL و افزایش سطوح HDL همراه بود.اگرچه نتایج شاخص توده بدنی، درصد چربی، کلسترول تام و CRP تغییرات معناداری را نشان ندادند که احتمالاً می تواند ناشی از نوع و شدت تمرینات انجام شده باشد که نیاز به بررسی های بیشتر در این زمینه دارد.
فرزانه ساقی؛ الهام حکاک دخت؛ مهتاب معظمی
چکیده
هدف: هورمون‌های مشتق از آدیپوکین‌ها شامل لپتین، آدیپونکتین، رزیستین، آپلین و امنتین می‌باشند. یکی از نقش‌های امنتین کاهش مقاومت به انسولین است. هدف تحقیق حاضر مقایسة اثر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر میزان امنتین و مقاومت به انسولین و نیمرخ لیپیدی در زنان چاق یائسه بود. روش‌شناسی: در مطالعه حاضر 24 زن یائسه‌ی چاق سالم، ...
بیشتر
هدف: هورمون‌های مشتق از آدیپوکین‌ها شامل لپتین، آدیپونکتین، رزیستین، آپلین و امنتین می‌باشند. یکی از نقش‌های امنتین کاهش مقاومت به انسولین است. هدف تحقیق حاضر مقایسة اثر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر میزان امنتین و مقاومت به انسولین و نیمرخ لیپیدی در زنان چاق یائسه بود. روش‌شناسی: در مطالعه حاضر 24 زن یائسه‌ی چاق سالم، به‌صورت تصادفی به دو گروه استقامتی و مقاومتی تقسیم شدند. برای تعیین شاخصهای بیوشیمیایی شامل امنتین، مقاومت به انسولین و نیمرخ لیپیدی، نمونةخونی 24 ساعت قبل از اولین جلسه و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، گرفته شد. برنامه تمرین استقامتی شامل دویدن روی تردمیل با شدت 55 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بود. برنامه تمرین مقاومتی نیز شامل شش حرکت بود که با شدت 60 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه انجام شد. یافتهها: نتایج نشان داد هشت هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر تغییرات بین گروهی امنتین، مقاومت به انسولین و نیمرخ لیپیدی زنان چاق یائسه تاثیر معنادار دارد. از طرفی تغییرات درون گروهی نشان داد در همه‌ی فاکتورها بجز لیپوپروتئین با چگالی پایین در هر دو گروه و تری‌گلیسرید در گروه مقاومتی، تمامی شاخصها تغییر معناداری نداشتند. نتیجهگیری: نتایج تغییرات بین گروهی نشان داد بین تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر میزان امنتین، مقاومت به انسولین و نیمرخ لیپیدی تفاوت معنادار وجود دارد. واژگان کلیدی: تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی، امنتین، مقاومت به انسولین.
کاظم رنجبر؛ حسن متین همایی؛ محمدعلی آذربایجانی؛ مقصود پیری
دوره 5، شماره 1 ، خرداد 1394، ، صفحه 35-44
چکیده
هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر همزمان عصاره الکلی عناب و تمرین مقاومتی بر مارکرهای آسیب کبدی در رتهای نر مسموم شده با استروئید آنابولیک می‌باشد. روش‌شناسی: بدین منظور 42 رت نر ویستار به 6 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه‌ها شامل، 1- گروه کنترل 2- گروه شم 3- گروه بولدنون 4- گروه بولدنون + عصاره عناب (600 میلی‌گرم در کیلوگرم) 5- گروه بولدنون ...
بیشتر
هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر همزمان عصاره الکلی عناب و تمرین مقاومتی بر مارکرهای آسیب کبدی در رتهای نر مسموم شده با استروئید آنابولیک می‌باشد. روش‌شناسی: بدین منظور 42 رت نر ویستار به 6 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه‌ها شامل، 1- گروه کنترل 2- گروه شم 3- گروه بولدنون 4- گروه بولدنون + عصاره عناب (600 میلی‌گرم در کیلوگرم) 5- گروه بولدنون + تمرین 6- گروه بولدنون + عصاره عناب (600 میلی‌گرم در کیلوگرم) + تمرین بودند. به غیر از گروه‌های کنترل و شم به مابقی گروه‌ها استرئید آنابولیک با دوز 5 میلی‌گرم در کیلوگرم و هفته‌ای یک‌مرتبه تزریق شد. تمرین مقاومتی شامل، سه جلسه تمرین در هفته و هر جلسه شامل سه ست با 5 تکرار بالا رفتن از نردبان به مدت هشت هفته بود. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون آماری آنالیز واریانس یکطرفه تجزیه و تحلیل شد. یافتهها: نتایج این تحقیق نشان داد در گروه 3 تزریق استروئید آنابولیک سبب افزایش معنیدار در آنزیم‌های کبدی ALP، ALT و AST و بیلی‌روبین (توتال و مستقیم) نسبت به گروه‌های کنترل و شم گشت. همچنین نتایج این تحقیق نشان داد در گروه مصرف‌کننده عصاره عناب (گروه 4)، گروه تمرین مقاومتی (گروه 5)، گروه عصاره عناب به همراه تمرین مقاومتی (گروه 6)، کاهش معنیداری در آنزیم‌های کبدی ALP، ALT و AST و بیلی‌روبین (توتال و مستقیم) مشاهده شد. لازم به ذکر است میزان آلبومین تغییر معنیداری در هیچ‌یک از گروه‌ها نداشته است. نتیجهگیری: نتایج تحقیق حاضر نشان‌دهنده کاهش معنیدار مارکرهای آسیب کبدی در پی مصرف عصاره الکلی عناب به‌تنهایی و همچنین تمرین مقاومتی به‌تنهایی می‌باشد. ولی استفاده همزمان از تمرین مقاومتی و عصاره عناب تأثیر بیشتری در کاهش این بیومارکرها ندارد.
احمد عبدی؛ نسرین رمضانی؛ حسن حاجی
دوره 5، شماره 1 ، خرداد 1394، ، صفحه 59-68
چکیده
هدف: فشار اکسایشی یکی از عوامل مؤثر در توسعه مقاومت به انسولین، دیابت و عوارض آن می‌باشد . افزایش گلوکز خون که در هر دو نوع دیابت 1 و 2 دیده میشود، از عوامل اثرگذار در ایجاد فشار اکسایشی است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تعاملی تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز بر عوامل فشار اکسایشی در موشهای صحرایی نر بالغ دیابتی بود. روش‌شناسی: این ...
بیشتر
هدف: فشار اکسایشی یکی از عوامل مؤثر در توسعه مقاومت به انسولین، دیابت و عوارض آن می‌باشد . افزایش گلوکز خون که در هر دو نوع دیابت 1 و 2 دیده میشود، از عوامل اثرگذار در ایجاد فشار اکسایشی است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تعاملی تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز بر عوامل فشار اکسایشی در موشهای صحرایی نر بالغ دیابتی بود. روش‌شناسی: این پژوهش یک مطالعه تجربی است که بر روی 40 سر موش صحرایی نر دیابتی انجام شد. نمونهها به‌طور تصادفی در 4 گروه (1- گروه تمرین ، 2- گروه تمرین - عصاره،3- گروه عصاره و 4-گروه کنترل). قرار گرفتند. القای دیابت از طریق تزریق وریدی 55 میلی‌گرم استرپتوزوتوسین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در موش‌ها ایجاد شد. سپس 6 هفته تمرین مقاومتی (5 روز هفته با شدت 30-100 درصد وزن بدن) در هفته اعمال شد. عصاره گشنیز به میزان روزانه 150 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی به موش‌ها خورانده شد. پس از 6 هفته تمرین، آنتی‌اکسیدان تام (TAC)، سوپراکسیددسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) سرمی اندازهگیری شد. یافتهها: نتایج نشان داد که تمرین مقاومتی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز سبب افزایش معنیدار در سطوح TAC، SOD و CAT میشود (05/0>p). همچنین، سطوح TAC در گروه‌های تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز به‌طور معنیداری افزایش یافته بود (05/0>p). نتیجهگیری: به نظر می‌رسد شش هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف عصاره دانه گشنیز توانسته است با تأثیر بر سیستم دفاع آنتی‌اکسیدانی بدن در موشهای دیابتی مؤثر باشد.
فتاح مرادی
دوره 4، شماره 2 ، آذر 1393، ، صفحه 137-149
چکیده
هدف: مقاومت انسولینی حتی در افراد جوان با کمتحرکی و چاقی مرتبط است. نشان داده‌شده است که شاخصهای جدید مقاومت انسولینی از ارزش بالینی برخوردارند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر شاخصهای جدید مقاومت انسولینی در مردان جوان چاق غیرفعال است. روش‌شناسی: در یک کار آزمایی نیمه تجربی، 21 مرد جوان چاق غیرفعال ...
بیشتر
هدف: مقاومت انسولینی حتی در افراد جوان با کمتحرکی و چاقی مرتبط است. نشان داده‌شده است که شاخصهای جدید مقاومت انسولینی از ارزش بالینی برخوردارند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر شاخصهای جدید مقاومت انسولینی در مردان جوان چاق غیرفعال است. روش‌شناسی: در یک کار آزمایی نیمه تجربی، 21 مرد جوان چاق غیرفعال به‌طور تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی (10 نفر، 3/3±7/26 سال، 8/2±6/32 کیلوگرم بر مترمربع) و کنترل (11 نفر، 1/3±1/27 سال، 3/3±2/32 کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. ویژگیهای عمومی آزمودنیها، غلظت رسیستین سرم و شاخصهای آدیپونکتین-رسیستین (AR)، مدل ارزیابی هومئوستاز-آدیپونکتین (HOMA-AD) و مقاومت انسولینی (IRAR) قبل و پس از دوره تمرین اندازهگیری شد. پروتکل تمرین مقاومتی شامل دوازده هفته تمرین با وزنه (3 جلسه تمرین در هفته، ده ایستگاه، 3 نوبت 12-8 تکرار در هر ایستگاه، شدت 80-60 درصد یک تکرار بیشینه، میزان استراحت بین نوبتها 1 دقیقه و بین ایستگاهها 2 دقیقه، مدت زمان تمرین اصلی حدود 70-65 دقیقه در هر جلسه) بود. یافتهها: تمرین مقاومتی غلظت رسیستین سرم (006/0=P)، HOMA-AD (015/0=P)، AR (038/0=P) و IRAR (019/0=P) را کاهش داد، اما هیچ‌کدام از شاخصهای مذکور در گروه کنترل تغییر معنیداری نشان نداد. مقایسه میانگینهای اختلاف پیشآزمون-پسآزمون این شاخصها بین دو گروه نیز تفاوتهای معنیداری نشان داد (05/0>P). نتیجهگیری: تمرین مقاومتی سطوح شاخصهای جدید مقاومت انسولینیرا در مردان جوان چاق غیرفعال کاهش میدهد که میتواند از جهت پیشگیری در برابر خطر بیماریهای قلبی-عروقی و متابولیکی برای این گروه جمعیتی ارزش کاربردی داشته باشد.
الهه طالبی گرکانی؛ سجاد اصلانی مغانجوقی؛ رزیتا فتحی؛ علیرضا صفرزاده؛ فاطمه رودباری
دوره 4، شماره 1 ، اردیبهشت 1393، ، صفحه 15-26
چکیده
هدف: امنتین-1 آدیپوکینی است که به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای، از بافت چربی احشایی نسبت به چربی زیر‌پوستی ترشح میشود و حساسیت به انسولینی را افزایش میدهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین-1 در موشهای نر مقاوم به انسولین بود. روش پژوهش:24 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزن23±161 ...
بیشتر
هدف: امنتین-1 آدیپوکینی است که به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای، از بافت چربی احشایی نسبت به چربی زیر‌پوستی ترشح میشود و حساسیت به انسولینی را افزایش میدهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین-1 در موشهای نر مقاوم به انسولین بود. روش پژوهش:24 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزن23±161 گرم به‌طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: کنترل سالم، کنترل مقاوم به انسولین و تمرین کرده مقاوم به انسولین (8 سر در هر گروه). پس از القای مقاومت به انسولین توسط فروکتوز 10درصد، برای 2 گروه کنترل مقاوم به انسولین و تمرین کرده مقاوم به انسولین خونگیری از تمامی نمونهها صورت گرفت و سپس گروه تمرینی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 روز به اجرای تمرین مقاومتی پرداختند. در اجرای پروتکل تمرینی از نردبانی استفاده شد که موش‌ها وزنه‌ها را با اتصال به دمشان از آن بالا میبردند. بعد از اتمام دوره تمرینی غلظت پلاسمایی امنتین-1، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولینی (HOMA-IR) و همچنین نیمرخ لیپیدی اندازهگیری شد. یافتهها: نتایج این مطالعه نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی موجب افزایش معنیدار سطوح پلاسمایی امنتین-1 و HDL-C در گروه تمرین کرده مقاوم به انسولین و همچنین کاهش سطوح پلاسمایی انسولین، گلوکز، کلسترول تام، LDL-C، تری گلیسیرید و شاخص مقاومت به انسولین گردید (0/05≥P). علاوه بر این، همبستگی مثبت و معنیدار تغییرات سطوح پلاسمایی امنتین-1 با تغییرات سطوح HDL-C و ارتباط منفی و معنیدار آن با تغییرات گلوکز، انسولین، LDL-C، کلسترول، تریگلیسیرید و شاخص مقاومت به انسولین مشاهده شد (0/05≥P).نتیجهگیری: این مطالعه نشان داد که تمرینات مقاومتی سطوح پلاسمایی امنتین-1 را در موشهای مقاوم به انسولین افزایش و همسو باآن موجب بهبود نیمرخ لیپیدی و متابولیکی میشود.
رزیتا فتحی؛ پروانه نظرعلی؛ بی بی سارا ایمری
دوره 3، شماره 2 ، تیر 1392، ، صفحه 105-113
چکیده
چکیده
هدف: نسفاتین آدیپوکاین نسبتاً جدیدی است که از بافت چربی ترشح شده و در سازوکار تنظیم گلوکز خون، بهبود حساسیت انسولینی، تنظیم اشتها، هموستاز انرژی و سوخت و ساز دخالت دارد. با توجه به اهمیت فعالیت مقاومتی در پیشگیری و درمان اضافه‌وزن و چاقی، هدف تحقیق حاضر، تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی نسفاتین1 در زنان دارای ...
بیشتر
چکیده
هدف: نسفاتین آدیپوکاین نسبتاً جدیدی است که از بافت چربی ترشح شده و در سازوکار تنظیم گلوکز خون، بهبود حساسیت انسولینی، تنظیم اشتها، هموستاز انرژی و سوخت و ساز دخالت دارد. با توجه به اهمیت فعالیت مقاومتی در پیشگیری و درمان اضافه‌وزن و چاقی، هدف تحقیق حاضر، تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی نسفاتین1 در زنان دارای اضافه‌وزن بود.
روش پژوهش: 18 زن داوطلب غیر فعال دارای اضافه وزن (میانگین سن 70/5±48/38 سال، نمایه ی توده بدنی 65/3±82/28 کیلوگرم بر متر مربع، درصد چربی 39/3± 34/36 درصد و نسبت دور کمر به دور لگن 04/0± 85/0) به‌طور تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی (50 دقیقه در روز، 7060 درصد یک تکرار بیشینه، 4 روز در هفته) به تمرین مقاومتی پرداختند. نمونه‌های خون آزمودنیها در حالت ناشتا جمع‌آوری و به منظور بررسی تغییرات سطوح پلاسمایی نسفاتین، انسولین و گلوکز در قبل و پس از 2 ماه تمرین مورد استفاده قرار گرفت. از آزمون آماری t مستقل در سطح معنی داری 05/0P< و ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی فاکتورها استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که سطوح پلاسمایی انسولین در گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل (05/0P
عباس‌علی گایینی؛ آیدا بهرامیان؛ محسن جاویدی
دوره 3، شماره 1 ، فروردین 1392، ، صفحه 21-32
چکیده
چکیده
هدف: دیابت ملیتوس، سندرومی متابولیکی است که با افزایش گلوکز خون ناشی از کمبود انسولین و یا کاهش حساسیت انسولینی بدن مشخص می شود. شرایط التهاب مزمن در بیماری دیابت با بیان آنزیم COX2 همراه است. از متابولیت‌های مهم و موثر این آنزیم در هموستاز قلبی عروقی TXA2 و PGI2 می‌باشد. پروستاسایکلین رگ گشای قوی دیواره عروقی و مانع انباشت پلاکت ...
بیشتر
چکیده
هدف: دیابت ملیتوس، سندرومی متابولیکی است که با افزایش گلوکز خون ناشی از کمبود انسولین و یا کاهش حساسیت انسولینی بدن مشخص می شود. شرایط التهاب مزمن در بیماری دیابت با بیان آنزیم COX2 همراه است. از متابولیت‌های مهم و موثر این آنزیم در هموستاز قلبی عروقی TXA2 و PGI2 می‌باشد. پروستاسایکلین رگ گشای قوی دیواره عروقی و مانع انباشت پلاکت هاست و ترومبوکسان A2 سبب انقباض و تکثیر عضلات صاف، انباشت و تغییر شکل پلاکت ها می شود. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر 8 هفته فعالیت ورزشی مقاومتی بر بیان آنزیم COX2 و متابولیت‌های آن شامل TXA2 و PGI2 در موشهای صحرایی نر ویستار دیابتی می‌پردازد.
روش پژوهش: در مطالعه‌ای تجربی تعداد 24 سر موش صحرایی ویستار به دو گروه تمرین مقاومتی (12=n) و کنترل (12=n) تقسیم شدند. پروتکل تمرین مقاومتی شامل یک ست 10 تکرار بالارفتن از نردبان تمرینات مقاومتی همراه با وزنۀ متصل به قاعدۀ دم (7570 درصد حداکثر ظرفیت حمل وزنۀ هر موش صحرایی) سه جلسه در هفته و به مدت 8 هفته بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین موش‌ها بیهوش شدند و خون گیری از قلب انجام شد، سپس قلب موش برداشته شد و بطن چپ جداسازی شد و برای سنجش متغیرهای COX2، TXA2، PGI2 مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS 16 انجام شد.
یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد تمرین مقاومتی موجب کاهش معنی دار گلوکز پلاسما شده‌است (05/0≥P)، اما میزان انسولین پلاسما بین گروه ها تفاوت معنیداری نداشت. همچنین، نتایج آزمون تی نشان داد تمرین مقاومتی موجب تغییر معنیدار میزان PGI2 و TXA2 در مقایسه با گروه کنترل نشده‌است. با وجود این، میزان COX2 در گروه تمرین مقاومتی (69/41±09/296) در مقایسه با گروه کنترل (8/26±8/252) در حد معنیداری افزایش داشته‌است (05/0≥P).
نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان میدهد 8 هفته تمرین مقاومتی در موشهای صحرایی ویستار دیابتی تاثیر بارزی بر عوامل تحریکی و مهاری آسیب عروق قلبی ندارد و به نظر می‌رسد پروتکل یادشده تاثیری بر آسیب رگ‌های مویین قلبی ندارد. به دلیل کمبود اطلاعات در این زمینه پژوهشگران مطالعات بیشتر را اجتناب‌ناپذیر می‌دانند.
واژگان کلیدی: آنزیم سیکلواکسیژناز2، پروستاسایکلین، ترومبوکسان A2، گلوکز خون، تمرین مقاومتی
الهه طالبی گرکانی؛ رزیتا فتحی؛ علی رضا صفرزاده؛ حمیده مرادی؛ ریحانه دلبری
دوره 2، شماره 2 ، تیر 1391، ، صفحه 91-100
چکیده
چکیده
هدف: بررسی تاثیر 4 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین1 موش های صحرایی دیابتی‌شده با استرپتوزتوسین.
روش پژوهش: در این مطالعۀ تجربی 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 22±288 گرم به‌طور تصادفی به 3 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل غیردیابتی، کنترل دیابتی و تمرین دیابتی. القای دیابت با تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزتوسین ...
بیشتر
چکیده
هدف: بررسی تاثیر 4 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین1 موش های صحرایی دیابتی‌شده با استرپتوزتوسین.
روش پژوهش: در این مطالعۀ تجربی 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 22±288 گرم به‌طور تصادفی به 3 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل غیردیابتی، کنترل دیابتی و تمرین دیابتی. القای دیابت با تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزتوسین (55 میلی گرم بر کیلوگرم) انجام شد. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان با وزنه‌های متصل به دم حیوانات بود (3 روز در هفته، برای 4 هفته). پس از 4 هفته، وزن بدن، سطوح پلاسمایی امنتین1، گلوکز، انسولین، اسیدهای چرب استریفه نشده (NEFA) و نیمرخ لیپیدی اندازهگیری گردید.
یافتهها: پس از 4 هفته غلظت پلاسمایی امنتین1 گروه تمرین دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی بالاتر ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. تفاوت معنی داری در غلظت پلاسمایی گلوکز، انسولین، NEFA و نیمرخ لیپیدی گروه های مختلف مشاهده نشد. تغییر وزن موش های صحرایی در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی به طور معنی داری کمتر بود (05/0P).
نتیجهگیری: نتایج این پژوهش حاکی از عدم تغییر معنی دار سطوح پلاسمایی امنتین1، گلوکز، انسولین و پروفایل لیپیدی موش های صحرایی دیابتی بر اثر 4 هفته تمرین مقاومتی می باشد. به نظر می رسد کوتاه بودن طول دورۀ تمرین عاملی موثر در عدم مشاهده تغییرات معنی دار در سطوح پلاسمایی امنتین1 باشد.
واژگان کلیدی: امنتین1، تمرین مقاومتی، دیابت
رضا قراخانلو؛ آزاده نریمانی پیرپشته؛ آذر آقایاری
دوره 2، شماره 2 ، تیر 1391، ، صفحه 149-163
چکیده
چکیده
هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر مصرف کوتاه‌مدت مکمل HMB (بتاهیدروکسی بتا متیل بوتیرات) بر تغییرات سطح کراتین فسفو کیناز بعد از پروتکل تمرینی مقاومتی در زنان غیر ورزشکار بود.
روش پژوهش: بدین منظور 16 زن غیر ورزشکار با میانگین سن 1±3/24 سال، قد 35/2±163 سانتی‌متر و وزن 25/2±5/61 کیلوگرم انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینHMB (8=تعداد) ...
بیشتر
چکیده
هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر مصرف کوتاه‌مدت مکمل HMB (بتاهیدروکسی بتا متیل بوتیرات) بر تغییرات سطح کراتین فسفو کیناز بعد از پروتکل تمرینی مقاومتی در زنان غیر ورزشکار بود.
روش پژوهش: بدین منظور 16 زن غیر ورزشکار با میانگین سن 1±3/24 سال، قد 35/2±163 سانتی‌متر و وزن 25/2±5/61 کیلوگرم انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینHMB (8=تعداد) و گروه تمریندارونما (8=تعداد) تقسیم شدند. دو گروه به مدت 2 هفته و هفته ای 3 جلسه تحت تمرینات مقاومتی قرار گرفتند. در گروه تمرینHMB، مکمل HMB و در گروه تمریندارونما، آرد برنج به میزان 3 گرم در روز مصرف شد. جهت اندازه گیری 1RM بالاتنه و پایین‌تنه و کراتین فسفو کیناز خون، یک پیشآزمون یک روز قبل از شروع جلسۀ تمرینی اول و سه پسآزمون 24 ساعت بعد از پایان جلسۀ تمرینی اول، 24 ساعت بعد از پایان آخرین جلسۀ تمرینی هفتۀ اول و 24 ساعت بعد از پایان آخرین جلسۀ تمرینی هفتۀ دوم به عمل آمد. جهت بررسی اختلاف میانگین پیشآزمون و پسآزمون های متغیرهای اندازه گیری شده در هر گروه، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی و به منظور مقایسۀ اختلاف میانگین های پیشآزمون و پسآزمون های متغیرهای مورد نظر در بین دو گروه ازt مستقل استفاده شد.
یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد میانگین CPK پلاسما در گروه HMB پس از دو هفته کاهش معنی داری یافت (05/0>P). اما این کاهش در گروه دارونما مشاهده نشد. همچنین RM1 بالاتنه و پایین‌تنه در دو گروه HMB و دارونما افزایش یافت اما به لحاظ آماری معنی دار نبود.
نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مصرف 3 گرم از مکمل HMB سبب کاهش پاسخ کراتین فسفو کیناز بعد از تمرینات مقاومتی می گردد. این یافته ها از فرضیه تاثیر مکمل HMBدر کاهش آسیب عضلانی به خصوص در زنان مبتدی پس از تمرینات مقاومتی، حمایت می کند.
واژگان کلیدی: مکمل HMB، آسیب عضلانی، کراتین فسفو کیناز، تمرین مقاومتی
حمید محبی؛ مرتضی سنگدوینی؛ بهمن میرزایی
دوره 2، شماره 1 ، فروردین 1391
چکیده
چکیده
هدف: هدف این تحقیق مقایسه اثرات یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی بر قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه در مردان تمرین نکرده بود.
روش پژوهش: برای این منظور، 18 دانشجوی تمرین نکرده دانشگاه گیلان به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه یک نوبت (9=n ، سن: 8/1±8/22 سال) و سه نوبت تمرین مقاومتی (9=n ، سن: 5/1±6/22 ...
بیشتر
چکیده
هدف: هدف این تحقیق مقایسه اثرات یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی بر قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه در مردان تمرین نکرده بود.
روش پژوهش: برای این منظور، 18 دانشجوی تمرین نکرده دانشگاه گیلان به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه یک نوبت (9=n ، سن: 8/1±8/22 سال) و سه نوبت تمرین مقاومتی (9=n ، سن: 5/1±6/22 سال) قرار گرفتند. آزمودنی ها سه روز در هفته و به مدت 8 هفته تمرین کردند. شدت تمرین برای هر دو گروه یکسان بود (8 تکرار بیشینه). در شروع و پایان 8 هفته تمرین قدرت عضلانی آزمودنی ها با استفاده از آزمون یک تکرار بیشینه (1RM) در دو حرکت بالاتنه (پرس سینه و جلو بازو) و دو حرکت پایین تنه ( اکستنشن پا و فلکشن پا ) اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t وابسته و t مستقل به ترتیب برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد (05/0P≤).
یافته ها: بعد از 8 هفته، قدرت عضلانی در تمام حرکات بالاتنه و پایین تنه در هر دو گروه به طور معنی داری افزایش یافت (05/0P≤). افزایش در قدرت یک تکرار بیشینه در حرکات پایین تنه به طور معنی داری در گروه سه نوبت تمرین مقاومتی نسبت به گروه یک نوبت تمرین مقاومتی بالاتر بود (05/0P≤)؛ در حالی که هیچ تفاوت معنی داری در قدرت یک تکرار بیشینه در حرکات بالاتنه بین دو گروه یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی وجود نداشت.
نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که در مردان تمرین نکرده، سه نوبت تمرین مقاومتی نسبت به یک نوبت تمرین مقاومتی در ارتباط با افزایش قدرت در عضلات پایین تنه موثرتر می باشد، در حالی که در ارتباط با افزایش قدرت عضلانی بالاتنه بین یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی تفاوتی مشاهده نشد.
واژگان کلیدی: تمرین مقاومتی، عضلات بالاتنه، عضلات پایین‌تنه، مردان تمرین نکرده.
نادر شوندی؛ عباس صارمی؛ علیرضا بهرامی؛ لیلا شگرفی
دوره 1، شماره 2 ، تیر 1390، ، صفحه 117-127
چکیده
چکیده
هدف: بی‌خوابی و التهاب مزمن در مرحله آخر نارسایی کلیوی متداول است. هدف تحقیق این است که ببیند آیا تمرین مقاومتی حین همودیالیز میتواند کیفیت خواب و التهاب سیستمیک را در بیماران همودیالیزی بهبود بخشد یا خیر.
روش پژوهش: مطالعۀ حاضر از نوع مقطعی است که در واحد همودیالیز بیمارستان غیاثی تهران انجام شد. پانزده بیمار همودیالیزی ...
بیشتر
چکیده
هدف: بی‌خوابی و التهاب مزمن در مرحله آخر نارسایی کلیوی متداول است. هدف تحقیق این است که ببیند آیا تمرین مقاومتی حین همودیالیز میتواند کیفیت خواب و التهاب سیستمیک را در بیماران همودیالیزی بهبود بخشد یا خیر.
روش پژوهش: مطالعۀ حاضر از نوع مقطعی است که در واحد همودیالیز بیمارستان غیاثی تهران انجام شد. پانزده بیمار همودیالیزی (سن=4/9±2/52 سال، نمایه توده بدن= 39/2±4/23 کیلو گرم بر متر مربع) در مطالعه شرکت کردند. بیماران به‌طور تصادفی به گروه‌های تمرین مقاومتی (8 نفر) و کنترل (7 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین در یک برنامۀ تمرین مقاومتی 8 هفته‌ای حین دیالیز شرکت داده شدند (سه روز در هفته و هر جلسه حدود 60 دقیقه). شدت برنامۀ تمرین براساس مقیاس درک فشار بورگ بین 12 تا 16 (شدت متوسط) بود. کیفیت خواب [شاخص کیفیت خواب پیتسبورگ (PSQI)]، مقدار پروتیین واکنشگر C (شاخص التهاب سیستمیک) و آمادگی عضلانی قبل و بعد از مداخله اندازهگیری شد.
یافته ها: تمرین مقاومتی حین دیالیز شاخص کیفیت خواب و آمادگی عضلانی را در بیماران همودیالیزی بهبود بخشید (05/0p
زینب گرگین؛ رضا قراخانلو؛ عبدالحسین پرنو؛ سمیه رجبی؛ مهدی هدایتی
دوره 1، شماره 1 ، فروردین 1390، ، صفحه 1-10
چکیده
چکیده
هدف: هدف این تحقیق تعیین تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر میزان گیرنده‌های استیل کولین عضله تندانقباض موش نر نژاد ویستار بود.
روش پژوهش: در این پژوهش 30 سر موش نر ویستار (با میانگین وزن 15±220 گرم( به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. حیوانات گروه استقامتی 12 هفته، هفته ای 5 روز و هر روز حداکثر 60 دقیقه روی تردمیل با سرعت حداکثر ...
بیشتر
چکیده
هدف: هدف این تحقیق تعیین تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر میزان گیرنده‌های استیل کولین عضله تندانقباض موش نر نژاد ویستار بود.
روش پژوهش: در این پژوهش 30 سر موش نر ویستار (با میانگین وزن 15±220 گرم( به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. حیوانات گروه استقامتی 12 هفته، هفته ای 5 روز و هر روز حداکثر 60 دقیقه روی تردمیل با سرعت حداکثر 30 متر بر دقیقه دویدند. در گروه مقاومتی، حیوانات در قفس فلزی با تور سیمی که دو بطری آب در بالاترین ارتفاع آن (12 متر) بود، نگهداری شدند و مجبور بودند از فنس سیمی اطراف قفس شان بالا بروند. در گروه ترکیبی، حیوانات 12 هفته، طبق پروتکل استقامتی، تمرین کردند، سپس در قفس های توری قرار گرفتند و تمرین مقاومتی انجام دادند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسۀ تمرینی حیوانات بیهوش شدند و عضله درشت‌نی قدّامی آنها جدا شده، در نیتروژن مایع منجمد قرار گرفتند و سپس در دمای 70 درجه نگهداری شدند. برای سنجش nAChR از کیت الایزا و برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تجزیه و تحلیل واریانس و t مستقل استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد هر سه نوع تمرین، میزان nAChRعضلۀ تند را افزایش دادند؛ یعنی بین میزان nAChR گروه تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی با گروه کنترل تفاوت معنی دار وجود داشت (01/0pp).
نتیجه گیری: تمرین می تواند عامل مهمی در افزایش AChR عضله باشد. تمرین ورزشی مانند تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی می تواند از طریق تسریع عوامل نروتروفیکی مانند CGRP که در ساخت و دسته‌بندی nAChR دخیل‌اند، در افزایش میزان این گیرنده‌ها نقش موثر داشته باشد.
واژگان کلیدی: گیرنده استیل‌کولین، تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی، عضله تند انقباض.
