@article { author = {Fadaei chafy, Mohammad Reza and Rahmani-Nia, Farhad and Mohebbi, Hamid and Maddah, Saed Mohsen}, title = {Effect of aerobic training on leptin and testosterone in obese boys’ serum at different pubertal stages}, journal = {Metabolism and Exercise}, volume = {4}, number = {1}, pages = {1-14}, year = {2014}, publisher = {University of Guilan}, issn = {2322-2867}, eissn = {2538-5119}, doi = {}, abstract = {Aim: The purpose of this study was to investigate the effects of aerobic exercise on leptin and testosterone in obese boys’ serum at different pubertal stages. Method: The cross-sectional study had a pre-test- post-test design. The subjects included 36 obese boys aged 12 to 17 years, who according to the Tanner index, were in the stage of puberty of TS2 to TS5. The subjects were divided in to two groups, TS2, 3 (n=19, age: 13.4±0.94 years, Weight: 76.61±16.7 kg, BMI: 29.41±5.22 kg/m2) and TS4, 5 (n=17, age: 14.9±1.48 years, Weight: 93.57±16.48 kg, BMI: 30.92±3.88 kg/m2), each divided into aerobic exercise and control groups. After anthropometric measurements, fasting serum’s leptin and testosterone levels were measured. The aerobic exercise group completed 12 weeks of running, three times a week 30 minutes on average with an intensity of 60 to 85 percent of maximum heart rate. A pedometer was used to measure the level of physical activity and N4 software was used for measurement of energy intake. The statistical t-test, one-way and two-way ANOVA was used to analyze the data. Results: Lean body mass increased and body fat percent decreased significantly in aerobic exercise group at both stages of puberty (P≤0.05). In aerobic exercise group decrease in BMI and body fat, was only significant in TS4, 5 (P≤0.05). serum leptin levels decreased at different stages of puberty and was at only significant in aerobic exercise group (P≤0.05); but its changes in aerobic exercise and control groups at each stage of puberty wasn’t significant. Analysis of variance showed that puberty affects leptin changes (P≤0.05) but there was no significant difference between the effect of aerobic exercise on leptin decrease and changes in testosterone  in both groups (TS4, 5 and TS2, 3 ) Conclusion: The results indicated that aerobic exercise in obese adolescent boys can lead to favorable changes in body composition, along with decreased serum’s leptin.  However, part of these changes result from the normal maturation process that can lead to different responses to aerobic training, though due to the low number of subjects showing it about serum’s leptin, was not possible.}, keywords = {Aerobic training,Leptin,Testosterone,Pubertal stages,Obese boys}, title_fa = {اثر تمرین هوازی بر لپتین و تستوسترون سرم پسران چاق در مراحل مختلف بلوغ}, abstract_fa = {هدف: هدف از این مطالعه تعیین اثر تمرین هوازی بر لپتین و تستوسترون سرم پسران چاق در مراحل مختلف بلوغ بود. روش پژوهش: تحقیق حاضر با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون به­صورت مقطعی اجرا شد. آزمودنی­ها شامل 36 پسر چاق 12 تا 17 سال بودند که بر اساس مقیاس تانر در مراحل 2 (TS2) تا 5 (TS5) بلوغ قرار داشتند. آن‌ها بر اساس بلوغ در دو گروه TS2, 3 (BMI: 22/5±41/29 کیلوگرم بر متر مربع، وزن: 7/16±61/76 کیلوگرم، سن: 94/0± 4/13سال، 19=n) و TS4, 5 (BMI: 88/3±92/30 کیلوگرم بر متر مربع، وزن: 48/16±57/93 کیلوگرم، سن: 48/1±9/14سال، 17=n) همسان­سازی شدند و هرکدام نیز در دو گروه تمرین هوازی و کنترل قرار گرفتند. پس از اندازه­گیری­های آنتروپومتریکی، سطوح سرمی لپتین و تستوسترون خون در حالت ناشتا اندازه­گیری شد. گروه تمرین هوازی به مدت 12 هفته ، هفته­ای 3 بار به‌طور میانگین 30 دقیقه با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه تحت نظر محقق دویدند. از پدومتر برای اندازه­گیری سطح فعالیت بدنی و از نرم‌افزار N4 برای اندازه­گیری انرژی دریافتی استفاده شد. از آزمون­های آماری t وابسته، آنالیز واریانس یک‌طرفه و دوطرفه برای تجزیه‌وتحلیل داده­ها استفاده شد. یافته­ها: افزایش توده خالص بدن و کاهش درصد چربی بدن در گروه تمرین هوازی در هر دو مرحله بلوغ معنی­دار بود (0/05≥P) و کاهش شاخص توده بدنی، کاهش توده چربی بدن فقط در گروه تمرین هوازی در سطح TS 4, 5 بلوغ معنی­دار بود (0/05≥P). لپتین سرم در هر دو مرحله بلوغ کاهش داشت که فقط در گروه تمرین هوازی معنی­دار بود (0/05≥P)؛ اما بین تغییرات آن در دو گروه تمرین هوازی و کنترل به تفکیک سطوح بلوغ، تفاوت معنی­داری دیده نشد. آنالیز واریانس دوطرفه نشان داد بلوغ در تغییرات لپتین اثرگذار است (0/05≥P)؛ اما بین تأثیر تمرین هوازی بر کاهش لپتین و تغییرات تستوسترون آزمودنی­ها در دو مرحله بلوغ، تفاوت معنی­داری دیده نشد. نتیجه‌گیری: تمرین هوازی در پسران نوجوان چاق می­تواند منجر به تغییرات مطلوبی در ترکیب بدن گردد که با کاهش لپتین سرم همراه بود. با این حال بخشی از این تغییرات حاصل فرایند طبیعی رشد در دوران بلوغ است که با توجه به مرحله بلوغ آزمودنی­ها می­تواند منجر به بروز پاسخ­های متفاوتی به تمرینات هوازی گردد، هرچند به دلیل تعداد کم آزمودنی­ها نشان دادن آن در مورد لپتین سرم، به­خوبی امکان­پذیر نبود.}, keywords_fa = {تمرین هوازی,لپتین,تستوسترون,مراحل بلوغ,پسران چاق}, url = {https://jme.guilan.ac.ir/article_122.html}, eprint = {https://jme.guilan.ac.ir/article_122_189870e401b40d35b90a6caeb85d9c89.pdf} } @article { author = {Talebi-Garakani, Elaheh and Aslani, Sajad and Fathi, Rozita and Safarzadeh, Alii Reza and Roudbari, Fatemeh}, title = {Effect of 8 week resistance training on plasma levels of omentin-1 in male rats with insulin resistance}, journal = {Metabolism and Exercise}, volume = {4}, number = {1}, pages = {15-26}, year = {2014}, publisher = {University of Guilan}, issn = {2322-2867}, eissn = {2538-5119}, doi = {}, abstract = {Aim: Omentin-1 is an adipokine that is highly secreted in visceral adipose tissue compared to subcutaneous adipose tissue and increases insulin sensitivity. The aim of the present study was to investigate the effect of 8-week resistance training on omentin-1¬ plasma levels in insulin resistant male rats. Method: Twenty-four Wistar male rats¬ with average weight¬ 161±23 gr were randomly divided into three groups: health control, insulin resistance control, insulin resistance training. After fructose-inducing insulin resistance to the two groups of insulin resistance control and insulin resistance training bleeding in all subjects was done then training group was exercised for 8 weeks (3d/wk). In the training protocol, a ladder was used on which rats carriedpen loads suspended from their tails. After the training session omentin-1, insulin, glucose, lipids profile plasma concentration and (HOMA-IR) index were measured. Results: The results of this study indicate that 8 weeks of resistance training can cause significant increase of omentin-1 and HDL-C plasma concentration in insulin resistance training group (P≤0.05) and insulin, glucose, cholesterol, LDL-C, TG plasma concentration and (HOMA-IR) index were decreased. Conclusion: This study indicates that resistance training increases omentin-1 plasma concentration in insulin resistance rats and improves lipids and metabolic profile.    }, keywords = {Key words: Omentin-1,Insulin resistance,resistance training}, title_fa = {تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین-1 موش‌های نر مقاوم به انسولین}, abstract_fa = {هدف: امنتین-1 آدیپوکینی است که به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای، از بافت چربی احشایی نسبت به چربی زیر‌پوستی ترشح می­شود و حساسیت به انسولینی را افزایش می­دهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی امنتین-1 در موش­های نر مقاوم به انسولین بود. روش پژوهش:24 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزن23±161 گرم به‌طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: کنترل سالم­، کنترل مقاوم به انسولین و تمرین کرده مقاوم به انسولین (8 سر در هر گروه). پس از القای مقاومت به انسولین توسط فروکتوز 10درصد، برای 2 گروه کنترل مقاوم به انسولین و تمرین کرده مقاوم به انسولین خون­گیری از تمامی نمونه­ها صورت گرفت و سپس گروه تمرینی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 روز به اجرای تمرین مقاومتی پرداختند. در اجرای پروتکل تمرینی از نردبانی استفاده شد که موش‌ها وزنه‌ها را با اتصال به دمشان از آن بالا می­بردند. بعد از اتمام دوره تمرینی غلظت پلاسمایی امنتین-1، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولینی (HOMA-IR) و همچنین نیم­رخ لیپیدی اندازه­گیری شد. یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی موجب افزایش معنی‌دار سطوح پلاسمایی امنتین-1 و HDL-C در گروه تمرین کرده مقاوم به انسولین و همچنین کاهش سطوح پلاسمایی انسولین، گلوکز، کلسترول تام، LDL-C، تری گلیسیرید و شاخص مقاومت به انسولین گردید (0/05≥P). علاوه بر این، همبستگی مثبت و معنی­دار تغییرات سطوح پلاسمایی امنتین-1 با تغییرات سطوح HDL-C و ارتباط منفی و معنی­دار آن با تغییرات گلوکز، انسولین، LDL-C، کلسترول، تری­گلیسیرید و شاخص مقاومت به انسولین مشاهده شد (0/05≥P).نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که تمرینات مقاومتی سطوح پلاسمایی امنتین-1 را در موش­های مقاوم به انسولین افزایش و همسو باآن موجب بهبود نیم­رخ لیپیدی و متابولیکی می­شود.}, keywords_fa = {امنتین-1,مقاومت به انسولین,تمرین مقاومتی}, url = {https://jme.guilan.ac.ir/article_123.html}, eprint = {https://jme.guilan.ac.ir/article_123_d2054bf77cec28ad82002704b1da8072.pdf} } @article { author = {Safarzade, Ali Reza and Shafiee, Fahimeh and Talebi-Garakani, Elaheh and Fathi, Rozita}, title = {The effect of body composition alterations induced by aerobic exercise training on plasma vaspin concentration and insulin resistance index in overweight women}, journal = {Metabolism and Exercise}, volume = {4}, number = {1}, pages = {27-38}, year = {2014}, publisher = {University of Guilan}, issn = {2322-2867}, eissn = {2538-5119}, doi = {}, abstract = {Aim: The purpose of this study was to investigate the effects of aerobic exercise training on plasma vaspin concentration and insulin resistance index in sedentary overweight women. Methods: Twenty six sedentary overweight women (aged: 43.1 ± 12.6 year, weight: 73.4 ± 10.0 kg, BMI: 29.1 ± 3.2 kg/m2) voluntarily participated in an 8-weeks aerobic exercise training program included running with 40- 80% reserve heart rate, 20- 45 min/day. Anthropometric and metabolic parameters in addition to plasma vaspin concentration were measured at baseline and after 8 weeks of the training program. To compare changes in variables according to body composition alterations, we divided the subjects into responders (defined as participants who lost ≥1% of baseline body fat percentage), and non-responders (defined as participants with no change or <1% reduction in body fat percentage). Results: After 8 weeks of aerobic exercise training we did not find any significant changes in plasma vaspin concentration. Nevertheless, body weight and body fat percentage decreased significantly (P≤0.05) and plasma vaspin concentrations increased significantly (P≤0.05) in responders, but not in non-responders. Changes in plasma vaspin concentrations were significantly correlated with changes in plasma insulin and glucose levels, and insulin resistance index (HOMA-IR) only in non-responders. Conclusions: This study indicated that reduction in body fat percentage induced by aerobic exercise training could be an effective factor to increase plasma vaspin levels in sedentary overweight women.  }, keywords = {Key words: Aerobic exercise training,Vaspin,Obesity,Fat mass}, title_fa = {تأثیر تغییرات ترکیب بدنی ناشی از تمرین هوازی بر غلظت پلاسمایی واسپین و شاخص مقاومت انسولینی در زنان دارای اضافه وزن}, abstract_fa = {هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی بر غلظت پلاسمایی واسپین و شاخص مقاومت انسولینی در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن بود. روش پژوهش: بیست و شش زن غیرفعال دارای اضافه وزن (سن 6/12±1/43 سال، وزن 0/10±4/73 کیلوگرم، شاخص توده­ی بدن 2/3±1/29 کیلوگرم بر مترمربع) به‌طور داوطلبانه در برنامۀ 8 هفته­ای تمرین هوازی شامل دویدن با شدت 40 تا 80 درصد ضربان قلب ذخیره و به مدت 25 تا 45 دقیقه شرکت کردند. شاخص­های پیکر سنجی، سوخت‌وساز و غلظت پلاسمایی واسپین پیش و پس از برنامه تمرینی اندازه­گیری شد. به‌منظور مقایسۀ تغییرات در متغیرها بر اساس تغییرات ترکیب بدنی، آزمودنی­ها به دو گروه پاسخ‌دهنده (با کاهش بیش از 1 درصد چربی بدن) و غیر پاسخ‌دهنده (بدون تغییر یا کاهش کم­تر از 1 درصد چربی بدن) تقسیم شدند. یافته­ ها: پس از 8 هفته تمرین هوازی تغییر معنی­داری در غلظت پلاسمایی واسپین مشاهده نشد. با این‌وجود افزایش معنی­دار غلظت پلاسمایی واسپین (0/05≥P) در گروه پاسخ‌دهنده همراه با کاهش معنی­دار وزن و درصد چربی بدن مشاهده شد (0/05≥P)، اما چنین تغییری در گروه غیر پاسخ‌دهنده مشاهده نشد. ارتباط معنی­دار بین تغییرات غلظت پلاسمایی واسپین و تغییرات سطوح پلاسمایی انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی (HOMA-IR) تنها در گروه غیر پاسخ‌دهنده مشاهده شد (0/05≥P). نتیجه­ گیری: این پژوهش نشان می­دهد کاهش درصد چربی بدنی ناشی از تمرین هوازی می­تواند عامل مؤثری در افزایش سطوح پلاسمایی واسپین در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن باشد.}, keywords_fa = {تمرین هوازی,واسپین,چاقی,تودۀ چربی}, url = {https://jme.guilan.ac.ir/article_124.html}, eprint = {https://jme.guilan.ac.ir/article_124_d951170888c4c105d6ce016c7d88153e.pdf} } @article { author = {Hajati Modaraei, Motahareh and Kordi, Mohammad Reza and Gaeini, Aabbas Ali}, title = {Similar increases of PGC-1α gene expression in the soleus muscle of healthy male rats following high intensity interval and aerobic training}, journal = {Metabolism and Exercise}, volume = {4}, number = {1}, pages = {39-48}, year = {2014}, publisher = {University of Guilan}, issn = {2322-2867}, eissn = {2538-5119}, doi = {}, abstract = {Aim: The purpose of this study is to compare the effect of high intensity interval training (HIIT) and aerobic training (AT) on PGC-1α gene expression in the soleus muscle of healthy adult male rats. Method: 18 Wistar male rats were divided into three groups: HIIT (n=6), AT (n=6) and the control group (n=6). After 2 weeks of adaptation, the exercise protocol started and lasted for 8 weeks. The HIIT protocol was a 6 minute warm-up (50%-60% VO2max), 3 frequencies ( 4 minutes on 90%-100% VO2max and 2 minutes on 50%-60% VO2max) and 6 minutes of cooling down on 60-50%  of VO2max and AT protocol was a 6 minute warm-up ( 50%-60% VO2max), main body which lasted for 30 minutes (70%-75% VO2max) and 6 minutes of cooling down ( 50%-60% VO2max). 24 hours after the last workout session, muscle samples were extracted and the expression level of the mentioned variable was measured by RT-PCR. Results: The results marked that PGC-1α gene expression was increased significantly (P≤0.05) after 8 weeks of HIIT and AT, and there were no remarkable differences between the types of exercise. Conclusion: Based on these findings, HIIT and AT have almost the same impact on increasing the muscle PGC-1α gene expression in rats’ soleus muscle.}, keywords = {Key words: High Intensity Interval Training,Aerobic training,Genetic Adaptations of skeletal muscle}, title_fa = {افزایش مشابه بیان ژن PGC-1α در عضله نعلی رت‌های نر سالم در پی تمرین تناوبی با شدت بالا و تمرین هوازی}, abstract_fa = {هدف: هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین هوازی (AT) بر بیان ژنPGC-1α  در عضله نعلی رت­های نر بالغ سالم است. روش پژوهش: به همین منظور 18 سر رت نر ویستار تهیه و تصادفی به سه گروه HIIT (n=6)، گروه AT (n=6) و گروه کنترل (n=6)تقسیم شدند. پس از دو هفته آشنایی رت­ها، برنامه­های تمرینی به مدت هشت هفته اجرا شد. اجرای HIIT شامل شش دقیقه گرم کردن با شدت 50-60درصد VO2max، سه تناوب چهار دقیقه­ای با شدت 100- 90درصد VO2max و دو دقیقه­ای با شدت 60- 50درصد VO2max و شش دقیقه سرد کردن با شدت60-50درصد VO2max و پروتکل AT شامل شش دقیقه گرم‌کردن با شدت60-50درصد VO2max، بدنه اصلی 30 دقیقه با شدت75-70درصد VO2max و شش دقیقه سرد‌کردن با شدت60-50درصد VO2max بود. ٢٤ ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین، نمونه­های عضلانی استخراج و میزان بیان متغیر مربوطه به روش RT-PCR سنجیده شد. یافته­ها: نتایج نشان داد، هشت هفته اجرای HIIT وAT هر دو، موجب افزایش معنی‌دار بیان ژنPGC-1α  شد (0/05≥P) و بین تأثیر اجرای دو نوع تمرین بر بیان ژن PGC-1α اختلاف معنی­داری وجود نداشت. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، اجرای HIIT و AT هر دو باعث افزایش تقریباً یکسان بیان ژن PGC-1α در عضله نعلی رت­های سالم می­شود.}, keywords_fa = {تمرین تناوبی شدید,تمرین هوازی,سازگاری‌های ژنتیکی عضله اسکلتی}, url = {https://jme.guilan.ac.ir/article_125.html}, eprint = {https://jme.guilan.ac.ir/article_125_a483871eef670f86726bbf461077d12d.pdf} } @article { author = {Moghadasi, Merzad and Hosseini, Fariba and Bahrami Abdehgah, Ehsan and Abdollahpur, Najmeh and Hosseini, Siyad Ali}, title = {Effect of eight weeks high intensity aerobic training on adipocyte fatty acid-binding protein in obese middle-aged men}, journal = {Metabolism and Exercise}, volume = {4}, number = {1}, pages = {49-58}, year = {2014}, publisher = {University of Guilan}, issn = {2322-2867}, eissn = {2538-5119}, doi = {}, abstract = {Aim: Adipocyte fatty acid-binding protein (A-FABP) is a plasma biomarker recently associated with the obesity. Exercise training may reduce the adipose tissue, although it is not truly known whether exercise–induced change in adipose tissue, decreases A-FABP concentrations or not; therefore the aim of this study was to investigate A-FABP concentrations in middle-aged men after 8 weeks high intensity aerobic training. Method: Twenty two sedentary obese middle-aged men (age: 46.4±2.3 years, body mass index (BMI): 32.8±2.0 kg/m2 and maximum oxygen uptake: 34.4±2.6 ml.kg-1.min-1; mean±SD) volunteered to participate in this study. The subjects were randomly assigned to the training group (n=11) or control group (n=11). The training group performed high intensity aerobic training 3 days a week for 8 weeks at an intensity corresponding to 75-80% individual maximum oxygen consumption for 45 min. Results: The results showed that the BMI and body fat percentage were decreased in the training group compared to the control group (p<0.05). After 8 weeks of HIT, the training group resulted in a significant decrease (p<0.05) in the A-FABP and insulin resistance compared with the control group. Conclusion: The results suggest aerobic training with the specific intensity and duration utilized in this study decreases A-FABP concentrations in obese middle-aged men.}, keywords = {High intensity aerobic training,Adipocyte fatty acid-binding protein,Obesity,Insulin resistance}, title_fa = {اثر 8 هفته تمرین شدید هوازی بر پروتئین متصل به اسید چرب بافت چربی در مردان چاق میان‌سال}, abstract_fa = {هدف: پروتئین متصل به اسید چرب بافت چربی (A-FABP) یک شاخص خونی است که اخیراً عنوان‌شده است با چاقی ارتباط دارد. تمرینات ورزشی ممکن است موجب کاهش بافت چربی شود، هرچند به‌درستی مشخص نیست که آیا کاهش بافت چربی بر اثر تمرینات ورزشی موجب کاهش A-FABP نیز می‎شود یا خیر. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تغییرات غلظت A-FABP در مردان چاق میان‌سال پس از 8 هفته تمرین شدید هوازی بود. روش پژوهش: 22 مرد چاق میان‌سال و کم‌تحرک (میانگین و انحراف معیار سن 3/2±4/46 سال، شاخص توده بدن 0/2±8/32 کیلوگرم بر مترمربع و حداکثر اکسیژن مصرفی 6/2 ± 4/34 میلی‎لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) به‌طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی‎ها به‌طور تصادفی به دو گروه تمرین (11=n) و کنترل (11=n) تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تمرین 3 روز در هفته، به مدت 8 هفته و در هر جلسه به مدت 45 دقیقه با شدت 75 تا 80 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی تمرین هوازی انجام دادند. یافته‌ها: نتایج نشان داد درصد چربی و شاخص توده بدن آزمودنی‎های گروه تمرین نسبت به گروه کنترل کاهش معنی‎داری یافته است (0/05>p). همچنین پس از 8 هفته تمرین شدید هوازی، غلظت A-FABP و مقاومت به انسولین در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی‎داری پیدا کرد (0/05>p). نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از پژوهش حاضر پیشنهاد می‎کند تمرین به کار رفته با این شدت و طول مدت، موجب کاهش غلظت A-FABP در مردان چاق میان‌سال می‎شود.}, keywords_fa = {تمرین شدید هوازی,پروتئین متصل به اسید چرب بافت چربی,چاقی,مقاومت به انسولین}, url = {https://jme.guilan.ac.ir/article_126.html}, eprint = {https://jme.guilan.ac.ir/article_126_fefaa02f79026621ad18e46f853ba24c.pdf} } @article { author = {Sari-Sarraf, Vahid and Amirsasan, Ramin and Iranpour, Asghar}, title = {Comparison of acute ingestion of carbohydrate and L- carnitine supplementation on exhaustion time and heart rate variability during recovery from graded exercise in male college athletes}, journal = {Metabolism and Exercise}, volume = {4}, number = {1}, pages = {59-68}, year = {2014}, publisher = {University of Guilan}, issn = {2322-2867}, eissn = {2538-5119}, doi = {}, abstract = {Aim: Sport supplementation is aconventionalmethod to prevent of dehydrationand body energystoresdepletion in graded long-term exercise.Acute carbohydrate and L–carnitine supplementation probably effect time to exhaustion and heart rate variablility during recovery from gradedexercise in male college athletes. Method: Fourty male college athletes were randomly recruitedforthis study, and divided into 4 groups (control, carbohydrate, L-carnitine and carbohydrate/L-carnitinesupplementation) and ingested 500 cc supplements, 3 hours before exhaustive exercise. Times to exhaustion, heart rate variability in recovery and ratingof perceived exertion were recorded and analysed. One-way ANOVA was used to analyze exhaustion and variance analysis (4 × 2) for changes in heart rate recovery period. Results: Acute carbohydrate supplementation (P≤0.05) had significant effect on time to exhaustion compared to L-carnitine. However, acute supplementation of carbohydrate and L-carnitine combination had a agreater effect on time to exhaustion (P≤0.05). Mean while, separate and combined supplementationhad no significant effects on recovery heart rate variability and rating of perceived exertion. Conclusion: Probably, use of combined carbohydrate and L-carnitine supplementation should be better than seperate carbohydrate or L-carnitine in graded long- term exercise.}, keywords = {Key words: Supplementation,L-carnitine,exhaustion,heart rate and recovery}, title_fa = {مقایسه مکمل سازی حاد کربوهیدرات و ال‌کارنیتین بر زمان واماندگی فعالیت فزاینده و تغییرات ضربان قلب دوره ریکاوری مردان ورزشکار دانشگاهی}, abstract_fa = {هدف: امروزه استفاده از مکمل­های ورزشی، روشی مرسوم برای جلوگیری از کم‌آبی و تخلیه ذخایر انرژی بدن، در فعالیت طولانی­مدت فزاینده به شمار می­رود. مکمل سازی حاد کربوهیدرات و ال­کارنیتین­ احتمالاً بر زمان رسیدن به واماندگیو تغییرات ضربان قلب دورۀ ریکاوری ناشی از فعالیت فزاینده مردان ورزشکار دانشگاهی مؤثر است. روش پژوهش: چهل ورزشکار مرد دانشگاهی به‌صورت تصادفی هدف‌دار به عنوان نمونه در این پژوهش مشارکت و در 4 گروه ( دارونما، مکمل­سازی کربوهیدرات،مکمل­سازی ال­کارنیتین و مکمل­سازی ترکیبی کربوهیدرات و ال‌کارنیتین) تقسیم‌شده، با مکمل­سازی 3‌ساعت قبل از فعالیت، با حجم مکمل 500 سی­سی، به اجرای فعالیت ورزشی وامانده‌ساز پرداختند. زمان رسیدن به واماندگی، تغییرات ضربان قلب دورۀ ریکاوری و میزان درک فشار ثبت و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. به‌منظور محاسبه میانگین و انحراف استاندارد تمامی پارامترها و آنالیز معنی­داری تفاوت در بین گروه­ها ( تغییرات ضربان قلب دوره ریکاوری) به‌وسیله تحلیل واریانس (4×2) با آزمون تعقیبی بونفرونی و تفاوت در زمان خستگی از تحلیل واریانس یک‌طرفه، ازSPSS19 استفاده گردید. یافته­ ها: مکمل­سازی حاد کربوهیدرات پاسخ معنی­داری در بهبود زمان رسیدن به واماندگی داشت (0/05≥P) درحالی‌که مکمل­سازی حاد ال­کارنیتین پاسخ معنی­داری بر اجرای فعالیت ورزشی وامانده­ساز نداشت. با این وجود، مکمل‌سازی حاد ترکیبی کربوهیدرات و ال­کارنیتین پاسخ معنی­داری بهتری بر زمان رسیدن به واماندگی داشت (0/05≥P). درحالی‌که مکمل­سازی جداگانه و ترکیبی کربوهیدرات و ال­کارنیتین پاسخ معنی­داری در بازگشت بهتر ضربان قلب دوره ریکاوری و میزان درک فشار نداشت. نتیجه ­گیری: در فعالیت ورزشی فزاینده، استفاده از مکمل­سازی ترکیبی کربوهیدرات و ال­کارنیتین بهتر از مکمل­سازی کربوهیدرات یا ال­کارنیتین به‌صورت جداگانه است.}, keywords_fa = {مکمل‌سازی,ال‌کارنیتین,واماندگی,ضربان قلب,ریکاوری}, url = {https://jme.guilan.ac.ir/article_127.html}, eprint = {https://jme.guilan.ac.ir/article_127_e16df02cff23c424c2448729c65f57dd.pdf} } @article { author = {Bijeh, Nahid and Ramezani, Saeed and Askari, Babi San and Askari, Asra}, title = {The effect of a taurine and caffeine-containing drink on blood lactate levels and anaerobic power in active men}, journal = {Metabolism and Exercise}, volume = {4}, number = {1}, pages = {69-80}, year = {2014}, publisher = {University of Guilan}, issn = {2322-2867}, eissn = {2538-5119}, doi = {}, abstract = {Aim: Recently, energy drink consumption by athletes has become increasingly popular. Athletes believe that energy drinks can be used to enhance their performance during training and competition due to their potentially ergogenic ingredients such as carbohydrates, caffeine, sodium and taurine, among others. Therefore, the purpose of this study was to determine the effectiveness of the acute ingestion of a taurine and caffeine-containing drink on Wingate cycle performance and blood lactate levels in active men. Method: A sample of 19 active male students (age: 8/0±3/22years, height7/6±2/71: cm, weight: 4/5±9/175kg) from Mazandaran University were selected. This research was conducted on two separate sessions with four days rest in between. In the first session, all of the subjects participated in the Wingate test, after having a standard breakfast, and after the blood taking (before and 2 min after test) and hand muscle esterangth measurement. In the second session, subjects were randomly divided in three groups (taurine and caffeine-containing drink, placebo and no drink groups). Immediately after having breakfast (forty minutes prior to test beginning), each group received 6 ml/kg.bw of related beverages. Results: In the taurine and caffeine-containing drink group, minimum (p=0/017) and mean (p=0/029) power was increased and blood lactate before (p=0/357) and after (p=0/920) the test, was unchanged Conlusion: In conclusion a commercially-available taurine and caffeine-containing drink (Red Bull) enhances anaerobic power of active male.}, keywords = {Keywords: energy drinks,Wingate test,Blood lactate,active men}, title_fa = {اثر یک نوشیدنی حاوی تورین و کافئین بر سطوح لاکتات خون و توان بی‌هوازی مردان فعال}, abstract_fa = {هدف: اخیراً مصرف نوشیدنی­های انرژی­زا توسط ورزشکاران به‌طور فزاینده­ای رایج شده است. ورزشکاران اعتقاددارند که استفاده از نوشیدنی­های انرژی­زا طی تمرین و مسابقه، به علت ترکیبات نیروزایی همچون کربوهیدرات، کافئین، سیترات سدیم، تورین و غیره عملکرد را افزایش می­دهد. بنابراین، هدف اصلی این پژوهش تعیین اثرات مصرف حاد نوشیدنی حاوی تورین و کافئین بر سطوح لاکتات خون، توان بی‌هوازی و قدرت عضلانی دانشجویان مرد فعال بود. روش پژوهش: یک نمونه 19 نفره از دانشجویان مرد فعال(سن به سال: 75/0±28/22، وزن به کیلوگرم: 66/6±21/71 و قد به سانتی‌متر: 36/5±92/175) دانشگاه مازندران انتخاب شدند. این پژوهش در دو جلسه جداگانه با 4 روز فاصله در بین جلسات اجرا شد. در جلسه اول، همه آزمودنی­ها بعد از صرف یک صبحانه استاندارد، گرفتن نمونه خون و اندازه‌گیری قدرت عضلانی دست در آزمون وینگیت شرکت کرده و مجدداً دو دقیقه پس از آزمون خون‌گیری انجام شد. در جلسۀ دوم، آزمودنی­ها به صورت کاملاً تصادفی به 3 گروه (نوشیدنی حاوی تورین و کافئین، دارونما و بدون نوشیدنی) تقسیم شدند. بلافاصله پس از دریافت صبحانه استاندارد (40 دقیقه قبل از آغاز آزمون)، هر گروه 6 میلی­گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن خود نوشیدنی­های مربوطه را دریافت کردند و سپس آزمون­ها را همچون جلسه اول تکرار کردند. یافته‌ها: در گروه نوشیدنی حاوی تورین و کافئین، میانگین و حداقل توان بی­هوازی افزایش یافت (0/05≥P) اما سطوح لاکتات خون قبل از اجرای آزمون و پس از پایان آزمون تفاوت معنی­داری نشان نداد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می­توان اظهار کرد که مصرف کوتاه‌مدت نوشیدنی ورزشی حاوی تورین و کافئین موجب افزایش توان بی­هوازی مردان فعال می­شود.}, keywords_fa = {نوشیدنی‌های انرژی‌زا,آزمون وینگیت,لاکتات خون,مردان فعال}, url = {https://jme.guilan.ac.ir/article_128.html}, eprint = {https://jme.guilan.ac.ir/article_128_872463a1ba821eb6f65de5c16dbcf82d.pdf} }