پاسخ و سازگاری به تمرینات
زهرا حسین زاده بارکورسرایی؛ عاطفه عاکف؛ حمید اراضی؛ جواد مهربانی؛ فرهاد رحمانی نیا
چکیده
مقدمه و هدف: هدف این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی به دو شیوه کامپوند ست و سوپر ست بر محیط عضلانی، قدرت، استقامت عضلانی و درصدچربی در زنان جوان فعال بود. روش‌شناسی پژوهش: تعداد 30 آزمودنی سالم با میانگین سن: 79/3 ± 52/26 سال، میانگین وزن: 76/3 ± 22/63 کیلوگرم و شاخص توده بدن: 63/2 ± 59/21 کیلوگرم/مترمربع به سه گروه تمرین مقاومتی با ...
بیشتر
مقدمه و هدف: هدف این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی به دو شیوه کامپوند ست و سوپر ست بر محیط عضلانی، قدرت، استقامت عضلانی و درصدچربی در زنان جوان فعال بود. روش‌شناسی پژوهش: تعداد 30 آزمودنی سالم با میانگین سن: 79/3 ± 52/26 سال، میانگین وزن: 76/3 ± 22/63 کیلوگرم و شاخص توده بدن: 63/2 ± 59/21 کیلوگرم/مترمربع به سه گروه تمرین مقاومتی با شیوه کامپوند ست؛ سوپر ست و بدون تمرین (کنترل) تقسیم شدند. پروتکل شامل تمرین هشت عضله بزرگ در هشت هفته و هر هفته 3 جلسه با روش سوپرست و کامپوند ست تحت تمرین قرار گرفتند. تعداد ست های تمرینی برای هر عضله 4 ست بود. تجزیه و تحلیل آماری با روش ANOVA یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. یافته های تحقیق شامل موارد زیر بود:نتایج: هشت هفته تمرین کامپوندست و سوپرست بر دور بازو و ران، قدرت و استقامت بالاتنه و پایین تنه، درصد چربی بدن و سطوح بزاقی هورمون‌های کورتیزول وتستوسترون در زنان جوان اثر داشت (٠٥/٠>P) و در مقایسه با گروه کنترل نیز معنی دار بود. به نظرمی رسد هر دو مدل تمرینی توانسته بر محیط اندامها، قدرت و استقامت عضلانی و درصد چربی بدن اثرگذار باشد. بنابراین اجرای تمرینات مقاومتی با هر دو الگو می تواند بر هورمون های تستوسترون و کـورتیزول و نسبت آن دو موثر باشد. بنابراین زنان جوان فعال برای بهره گیری از فوائد تمرین مقاومتی و افزایش سطح آنابولیکی بدن از شیوه های تمرینی کامپوندست و سوپرست می توانند استفاده کنند.
علم تمرین
آقاعلی قاسم نیان؛ احمد آزاد؛ محمدرضا سراجی وطن
چکیده
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر کاهش 70درصدی بار تمرین در دوره تیپرینگ بر تغییرات سطوح سرمی کورتیزول، تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد شناگران مرد ورزیده بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 20 شناگر مرد ورزیده به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. سپس آزمودنی‌ها بر ...
بیشتر
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر کاهش 70درصدی بار تمرین در دوره تیپرینگ بر تغییرات سطوح سرمی کورتیزول، تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد شناگران مرد ورزیده بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 20 شناگر مرد ورزیده به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. سپس آزمودنی‌ها بر اساس رکورد شنای 200متر آزاد به دو گروه تیپر(10نفر) و کنترل(10نفر) تقسیم شدند. هر دو گروه ابتدا تمرینات فزاینده 6هفتهای را پشت سر گذاشتند. سپس گروه تیپر، دوره 14 روزه را با کاهش 70درصد حجم تمرین سپری کردند و گروه کنترل با همان بار قبلی، تمرینات را ادامه دادند. در هر دو گروه آزمون های عملکرد(قدرت‌بالاتنه و پایین‌تنه) و نمونه‌های خونی (برای ارزیابی مقادیر سرمی تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول) در شروع تیپر و پس از پایان دوره تیپر گرفته شد. جهت سنجش مقادیر تستوسترون و کورتیزول از کیت های الایزا استفاده شد و برای تحلیل تفاوت بین‌گروهی، از آزمون کوواریانس و برای تحلیل تفاوت‌های درون‌گروهی از آزمون تی‌تست زوجی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بعد از دوره تیپرینگ بین دو گروه در عملکرد شنای آزاد 200 متر، قدرت بالاتنه و پایین‌تنه، سطوح کورتیزول سرمی و نسبت تستوسترون به کورتیزول تفاوت معنیداری وجود دارد(05/0 P). اما در سطوح استراحتی تستوسترون بین دو گروه تفاوت معنیداری مشاهده نشد(05/0> P). نتیجه‌گیری: به‌طورکلی نتایج نشان داد در شناگران مرد تمرین کرده تیپرینگ 14 روزه موجب بهبود شرایط آنابولیکی و عملکرد شناگران شد.
علی مصطفی‌لو؛ سید علیرضا حسینی کاخک؛ امیر حسین حقیقی
چکیده
هدف: فوتبال به دلیل ویژگیهای عملکردی خاص خود نسبت به سایر رشتههای ورزشی به یک سری عوامل فیزیولوژیکی وابسته است. لذا هدف از مطالعه حاضر اثر تمرینات مقاومتی با تأکید بر بخش برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون و تمرینات مقاومتی سنتی بر کورتیزول خون، عملکرد استقامتی و توان بیهوازی در فوتبالیستهای مرد بود. روش‌شناسی: 40 بازیکن ...
بیشتر
هدف: فوتبال به دلیل ویژگیهای عملکردی خاص خود نسبت به سایر رشتههای ورزشی به یک سری عوامل فیزیولوژیکی وابسته است. لذا هدف از مطالعه حاضر اثر تمرینات مقاومتی با تأکید بر بخش برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون و تمرینات مقاومتی سنتی بر کورتیزول خون، عملکرد استقامتی و توان بیهوازی در فوتبالیستهای مرد بود. روش‌شناسی: 40 بازیکن فوتبال انتخاب و در چهار گروه تمرین مقاومتی سنتی (10=n)، تمرین مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون (10=n)، تمرین مقاومتی برونگرا بدون محدودیت جریان خون (10=n) و کنترل (10=n) به صورت تصادفی تقسیم شدند. آزمونها و نمونهگیری خونی قبل و پس از دوره تمرینی هشت هفتهای گرفته شد. به منظور مقایسه بین گروهها از روش تجزیه و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گردید (05/0≥P). یافته‌ها: نتایج نشان داد که حداقل ، حداکثر، میانگین توان و عملکرد استقامتی در هر سه گروه تجربی به بعد از تمرین افزایش معنیداری داشت (001/0≥P). همچنین افزایش معنیداری بین دو گروه تجربی تمرین مقاومتی برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون در حداقل توان وجود داشت (05/0≥P). نتایج بین گروهی حاکی از وجود افزایش معنیدار بین گروه تمرینات مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون و گروه تمرینات مقاومتی سنتی در مورد حداکثر توان و میانگین توان نیز بود. با این حال در مورد شاخص خستگی (13/0=p) و هورمون کورتیزول (33/0=p) این اثر معنیدار نبود. نتیجه‌گیری: هر چند نتایج مربوط به درصد تغییرات حاکی از بهبود بیشتر توان بیهوازی و عملکرد استقامتی در گروه تمرین سنتی نسبت به دو گروه تمرینی دیگر بود، لذا تمرینات سنتی میتواند همچنان مورد استفاده قرار گیرد.
علیرضا پاآهو؛ وحید تأدیبی؛ ناصر بهپور
دوره 5، شماره 1 ، خرداد 1394، ، صفحه 45-58
چکیده
هدف: چاقی و اضافه وزن به همراه اختلالات متابولیکی مرتبط با آن‌ها یکی از نگرانی‌های بسیار مهم در جهان امروز است. با توجه به اینکه کودکان و نوجوانان در سنین حساس رشد و آماده‌سازی بدن برای سنین بزرگ‌سالی هستند، بنابراین هدف ما بررسی 12 هفته تمرین تناوبی شدید بر سطوح تستوسترون، کورتیزول و نیمرخ چربی در کودکان چاق و دارای اضافه وزن ...
بیشتر
هدف: چاقی و اضافه وزن به همراه اختلالات متابولیکی مرتبط با آن‌ها یکی از نگرانی‌های بسیار مهم در جهان امروز است. با توجه به اینکه کودکان و نوجوانان در سنین حساس رشد و آماده‌سازی بدن برای سنین بزرگ‌سالی هستند، بنابراین هدف ما بررسی 12 هفته تمرین تناوبی شدید بر سطوح تستوسترون، کورتیزول و نیمرخ چربی در کودکان چاق و دارای اضافه وزن است. روش‌شناسی: بدین منظور بیست پسر بچه چاق با استفاده از طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه گواه و توزیع تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند. شاخصهای آنتروپومتریک، سطوح کورتیزول، تستوسترون و نیمرخ چربی اندازهگیری شد. پروتکل تمرین تناوبی شدید 3 جلسه در هفته با شدت 100 تا 110 درصد حداکثر سرعت هوازی به مدت 12 هفته بود. دادهها با استفاده از تی مستقل و همبسته در سطح معنیداری (05/0p≤) تحلیل شد. یافته‌ها: یافتههای پژوهش کاهش معنیدار سطوح استراحتی کورتیزول، TC، TG، LDL-C و افزایش HDL-C را در گروه HIIT نشان داد، اما بر سطوح استراحتی تستوسترون تأثیر معنیداری نداشت. این در حالی است که شاخصهای آنترپومتریک و TC، TG و LDL-C گروه شاهد به‌طور معنیداری افزایش داشت، اما HDL-C آن‌ها به‌طور معنیداری کاهش نشان داد. نتیجه‌گیری: تاکنون تجویز تمرین ایدهآل برای دست‌یابی به سودمندیهای فعالیت بدنی برای افراد چاق به‌خوبی مشخص نشده است، اما یافتههای این پژوهش اشاره دارند که تمرین تناوبی شدید دارای پتانسیل اقتصادی و پروتکل، تمرینی کارآمدی برای افراد چاق و دارای اضافه وزن به‌ویژه کودکان و نوجوانان است.
وحید ساری صراف؛ ذکیه توکلی؛ رامین امیر ساسان
دوره 2، شماره 2 ، تیر 1391، ، صفحه 101-112
چکیده
چکیده
هدف: هدف این پژوهش بررسی تاثیر زمان روز (صبح و عصر) فعالیت ورزشی بر پاسخ‌های حاد ایمونوگلوبولین A، کورتیزول و αآمیلاز بزاقی و پروتئین تام در دختران شناگر باشگاهی بود.
روش پژوهش: بدین منظور 14 شناگر دختر (سن: 33/1±13، وزن: 75/4±48 کیلوگرم، قد:90/5±152سانتی‌متر و حداکثر اکسیژن مصرفی: 96/3±92/45 میلی‌لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) برای شرکت در این ...
بیشتر
چکیده
هدف: هدف این پژوهش بررسی تاثیر زمان روز (صبح و عصر) فعالیت ورزشی بر پاسخ‌های حاد ایمونوگلوبولین A، کورتیزول و αآمیلاز بزاقی و پروتئین تام در دختران شناگر باشگاهی بود.
روش پژوهش: بدین منظور 14 شناگر دختر (سن: 33/1±13، وزن: 75/4±48 کیلوگرم، قد:90/5±152سانتی‌متر و حداکثر اکسیژن مصرفی: 96/3±92/45 میلی‌لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) برای شرکت در این مطالعه داوطلب شدند. هر آزمودنی در دو آزمون که شامل 200×10 متر شنای زیر بیشینه با 80 درصد بهترین زمان تمرینی آن ها و یک دقیقه استراحت بین هر 200 متر شنا بود، شرکت کرد. آزمون اول ساعت 00/18 و آزمون دوم با فاصلۀ 3 روز در ساعت 00/8 اجرا شد. نمونه‌های بزاقی تحریک نشده دو روز قبل، بلافاصله، یک و 24 ساعت بعد از آزمون جمع‌آوری شد.
یافته ها: نتایج تحقیق با استفاده از تحلیل واریانس دو عامله با اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که ایمونوگلوبولین A، کورتیزول، بزاقی و پروتئین تام از چرخۀ شبانه‌روزی برخوردار بوده (05/0>P) و متاثر از زمان روز می‌باشند. آزمون شنا نیز، باعث تغییرات معنیداری در میزان کورتیزول، αآمیلاز بزاقی و پروتئین تام گردید (05/0>P)؛ ولی تغییری در مقادیر ایمونوگلوبولین A بعد از فعالیت مشاهده نشد (05/0>P). یافتههای این پژوهش نشان داد که تعامل زمان روز (صبح و عصر) و فعالیت ورزشی بر پاسخ αآمیلاز معنیدار است (05/0>P).
نتیجه گیری: یافته‌ها نشان می‌دهند که تغییرات شبانه‌روزی معنیداری در مولفه‌های اندازهگیری شده قبل از فعالیت وجود دارد. همچنین فعالیت تاثیر معنیداری بر پاسخ حاد این مولفه‌ها غیر از غلظت ایمونوگلوبولین A می‌گذارد و آلفا آمیلاز به‌طور معنیداری از تعامل زمان روز (صبح و عصر) و فعالیت ورزشی برخوردار می‌باشد.
واژگان کلیدی: زمان روز، ایمونوگلوبولین A، کورتیزول، αآمیلاز، پروتئین تام بزاقی
مجید باغدارنیا؛ حجت‌اله نیک‌بخت؛ محمدعلی آذربایجانی
دوره 1، شماره 1 ، فروردین 1390، ، صفحه 51-60
چکیده
چکیده
هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیرتمرینات تناوبی فزاینده برنسبت تستوسترون به کورتیزول سرمی درکاراته‌کاران مرد نخبه طراحی و اجرا شد.
روش پژوهش: چهارده کاراته‌کار مرد آزمودنی های این پژوهش بودند.کلیه آزمودنی ها به مدت 5 هفته و هفته ای سه جلسه در یک برنامۀ تمرینی تناوبی شرکت نمودند. شدت و مدت تمرین از هفته اول تا پایان هفته چهارم ...
بیشتر
چکیده
هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیرتمرینات تناوبی فزاینده برنسبت تستوسترون به کورتیزول سرمی درکاراته‌کاران مرد نخبه طراحی و اجرا شد.
روش پژوهش: چهارده کاراته‌کار مرد آزمودنی های این پژوهش بودند.کلیه آزمودنی ها به مدت 5 هفته و هفته ای سه جلسه در یک برنامۀ تمرینی تناوبی شرکت نمودند. شدت و مدت تمرین از هفته اول تا پایان هفته چهارم هر هفته افزایش یافت و ازآغاز هفته پنجم تا پایان آن مجدداً شدت و حجم تمرین به سطوح اولیه بازگشت (دوره تیپر). برای سنجش سطوح استراحتی و پس از فعالیت تستوسترون و کورتیزول، ده میلی‌لیتر خون سیاهرگی از آخرین جلسه فعالیت در پایان هفته چهارم و پنجم جمع‌آوری شد. غلظت هورمون ها با روش الایزا تعیین شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات تناوبی فزاینده تاثیرمعنی داری برغلظت تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول نداشت، اما دوره کاهش فشار تمرین موجب کاهش معنیداری در میزان غلظت تستوسترون شد، اما تاثبری بر غلظت کورتیزول و نسبت تستوسترون بر کورتیزول نداشت (05/0>P).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه احتمال می‌رود که تغییرات حجم و شدت تمرین اینتروال با الگوی حرکتی کاراته‌تاثیری بر تعادل آنابولیک–کاتابولیک نداشته باشد.
واژگان کلیدی: تستوسترون، کورتیزول، تمرینات تناوبی، تیپر
