ORIGINAL_ARTICLE
اثر یک ماه روزه داری بر برخی از فاکتورهای خونی، وضعیت آنتی اکسیدانی و تغییرات وزن در مردان فوتبالیست باشگاهی
چکیده
هدف: مطالعه حاضر تاثیر یک ماه روزهداری بر قند خون ناشتا، TC، TG، HDL، LDL، VLDL، اوره، کراتینین، آنزیمهای کبدی SGOT، SGPT، ALP، hsCRP، وزن بدن، وزن چربی و وزن بدون چربی بدن مورد بررسی قرار داد. 14 مرد فوتبالیست سالم (با انجام فعالیت ورزشی منظم در طول ماه مبارک)، در این تحقیق داوطلب شدند.
روش پژوهش: آزمودنی ها به دو گروه 7 نفره روزهدار (سن: 83/3±61/22 سال، قد: 33/6±12/174 سانتیمتر و وزن: 052/15±6/69 کیلوگرم) و کنترل (سن: 54/3±7/24 سال، قد: 44/5±98/172 سانتیمتر و وزن: 15/10±74/67کیلوگرم) تقسیم شدند و در طی دو وهله (یک روز مانده به ماه رمضان و در روز 29) از آنها خونگیری به عمل آمد. در وهلۀ اول، نمونههای خونی در ساعت 10 صبح (پس از 12 ساعت ناشتایی) و در وهلۀ دوم (روز29)، به فاصلۀ 12 ساعت پس از صرف آخرین وعدۀ غذایی (ساعت 17) جمعآوری شدند. پس از اطمینان از توزیع طبیعی تمام دادهها (آزمون ks)، از آزمون تی همبسته برای مقایسه دادهها در سطح اطمینان 05/0 استفاده شد.
یافته ها: در هیچیک از گروهها، یک ماه روزهداری تاثیر معنیداری بر هیچکدام از فاکتورهای مورد مطالعه، نداشت.
نتیجه گیری: در پایان نتیجهگیری میشود که اگر مقدار دریافت کالری و فعالیت بدنی روزانه تغییر چندانی نداشته باشد، احتمالا به دلیل سازگاری قبلی ورزشکاران، روزهداری سبب هیچگونه پیامد ناخوشایندی بر سلامتی ورزشکاران نخواهد شد.
واژگان کلیدی: روزهداری، فاکتورهای خونی، وضعیت آنتی اکسیدانی
https://jme.guilan.ac.ir/article_686_51659c541d328d874d8616a6026e1082.pdf
2013-04-01
33
45
روزهداری
فاکتورهای خونی
وضعیت آنتی اکسیدانی
سیروس
چوبینه
1
AUTHOR
بابک
عبادی شیرمرد
e.babak83@yahoo.com
2
LEAD_AUTHOR
لیلی
کریمی
3
AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
مقایسۀ تاثیر تمرینات هوازی تداومی و تناوبی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین و مقاومت به انسولین مردان چاق
چکیده
هدف: هدف از این تحقیق مقایسۀ تاثیر 8 هفته تمرینات هوازی تداومی و تناوبی بر سطوح استراحتی ویسفاتین و مقاومت به انسولین مردان چاق 17 تا 25 سال بود.
روش پژوهش: 50 مرد چاق سالم (سن: 9/3±05/22 سال، وزن: 8/12±85/89 کیلوگرم، قد: 9/10±7/176 سانتی متر) به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی تداومی و تناوبی تقسیم شدند. آزمودنی ها 5 جلسه در هفته و در هر جلسه به مدت 60 دقیقه با شدت 60 تا 80 درصد در گروه تداومی و 55 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب در گروه تناوبی با چرخ کارسنج فعالیت نمودند. برای تعیین معنی دار بودن تفاوت بین میانگین در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون t وابسته و برای تعیین معنی داری پس آزمون بین گروه ها از آزمون t مستقل (05/0≥P) استفاده گردید.
یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که 8 هفته تمرین هوازی موجب کاهش معنی دار سطوح استراحتی ویسفاتین در گروه تداومی و تناوبی و مقاومت به انسولین در گروه تداومی و تناوبی می گردد (05/0≥P)؛ این در حالی است که با مقایسۀ اختلاف میانگین پس آزمون بین گروه ها، در تغییرات سطوح استراحتی ویسفاتین و مقاومت به انسولین تفاوت معنی داری مشاهده نشد.
نتیجه گیری: به طورکلی، می توان نتیجه گرفت که 8 هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی می تواند در سطوح استراحتی ویسفاتین و مقاومت به انسولین مردان چاق تاثیر داشته و همراه با کاهش شاخص تودۀ بدن، موجب کاهش متغیرهای مورد مطالعه گردد.
واژگان کلیدی: فعالیت ورزشی، گلوکز، انسولین ناشتا، چربی احشایی
https://jme.guilan.ac.ir/article_687_2489ed536c52c933c0fc18628a8f31b1.pdf
2013-04-01
47
58
فعالیت ورزشی
گلوکز
انسولین ناشتا
چربی احشایی
رضا
رضایی شیرازی
dr.rezaee@aliabadiau.ac.ir
1
LEAD_AUTHOR
فاطمه
حسینی
hossiniff@gmail.com
2
AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
اثر تمرین هوازی بر مولکول محلول چسبان سلولهای عروق و شاخص مقاومت انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع 2
چکیده
هدف: اختلال آندوتلیال به عنوان یک رویداد کلیدی در پیشرفت و توسعۀ آترواسکلروزیس در نظر گرفته شدهاست. از طرف دیگر بیماری دیابت نیز با اختلال آندوتلیال همراه است. از میان عاملهای اختلال آندوتلیال میتوان به مولکول چسبان سلولهای عروق اشاره کنیم. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی بر مولکول محلول چسبان سلولهای عروق و شاخص مقاومت انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 است.
روش پژوهش: 16 نفر زن مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 87/7±81/50 سال، وزن 27/15±82/75 کیلوگرم) به طور تصادفی در 2 گروه هوازی (11نفر) و کنترل (5 نفر) قرار گرفتند. گروه هوازی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 6045 دقیقه با شدت 60% HRR به فعالیت پرداختند. نمونههای خون جهت اندازهگیری سطوح سرمی VCAM1 و انسولین در 2 مرحله، پیشآزمون و پسآزمون پس از 1210 ساعت ناشتایی تهیه شد. برای بررسی نتایج از آزمونهای t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که بین گروه هوازی و کنترل تفاوت معنیداری در سطوح سرمی VCAM1 مشاهده شد (05/0P≤). همچنین بین سطوح سرمی VCAM1 با مقاومت انسولین به دنبال تمرینات هوازی ارتباط وجود دارد (729/0=r).
نتیجهگیری: هشت هفته تمرین هوازی احتمالاً میتواند باعث کاهش مولکول چسبان سلولهای عروقی شده و این کاهش با مقاومت انسولینی رابطۀ مستقیمی دارد. کاهش مقاومت انسولین به همراه کاهش مولکول چسبان احتمالاً باعث کاهش بیماریهای قلبیعروقی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 میشود.
واژگان کلیدی: تمرین هوازی، مولکول چسبان سلولهای عروقی، شاخص مقاومت انسولین
https://jme.guilan.ac.ir/article_688_32cd0e211f91d30cb02fb9bc4a2e2b22.pdf
2013-04-01
1
10
تمرین هوازی
مولکول چسبان سلولهای عروقی
شاخص مقاومت انسولین
نادر
شوندی
n-shavandi@araku.ac.ir
1
AUTHOR
عباس
صارمی
a-saremi@araku.ac.ir
2
AUTHOR
سعیده
طبیبی راد
stabibirad@yahoo.com
3
LEAD_AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
اثر مکمل کراتین بر سطح لاکتات خون به دنبال یک جلسه فعالیت ورزشی هوازی واماندهساز
چکیده
هدف: تاثیر مکمل کراتین بر تغییرات سطح لاکتات خون ناشی از فعالیت ورزشی مورد بحث است. بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی اثر مکمل کراتین بر سطح لاکتات خون به دنبال یک جلسه تمرین هوازی واماندهساز بود.
روش پژوهش: 20 مرد جوان سالم (میانگین و انحراف معیار سن 8/0±4/22 سال، وزن 5/8±8/71 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدن 5/2±5/23 کیلوگرم بر متر مربع و حداکثر اکسیژن مصرفی 2/7±7/37 میلیلیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) به طور تصادفی به دو گروه دارونما (10=n) و مکمل (10=n) تقسیم شدند. آزمودنیها در گروه مکمل روزانه 20 گرم کراتین به مدت 7 روز و آزمودنیها در گروه دارونما به همان مقدار آرد گندم مصرف کردند. در مکمل سازی از روش دوسو کور استفاده شد. پس از یک هفته مکملسازی، از کلیۀ آزمودنیها درخواست شد تا در آزمون فعالیت ورزشی هوازی واماندهساز شرکت نمایند. قبل از فعالیت، بلافاصله، 10 و 20 دقیقه پس از اتمام فعالیت نمونهگیری خونی انجام شد.
یافتهها: پس از یک هفته مصرف مکمل کراتین میزان وزن بدن، شاخص تودۀ بدن، تودۀ بدون چربی و سطح کراتین در گروه مکمل افزایش معنیداری یافت (05/0>P). سطح لاکتات خون پس از فعالیت در هر دو گروه به طور معنیداری افزایش یافت (05/0>P). 10 دقیقه پس از اتمام فعالیت، سطح لاکتات خون نسبت به اتمام آزمون در هر دو گروه کاهش معنیداری پیدا کرد (05/0>P) و کاهش در گروه مکمل بیشتر از گروه دارونما بود (05/0>P). روند کاهش سطح لاکتات تا 20 دقیقه پس از اتمام فعالیت همچنان ادامه داشت اما این افزایش در گروه مکمل سریعتر از گروه دارونما بود (05/0>P).
نتیجهگیری: به طور کلی مصرف مکمل کراتین ممکن است در دفع سریعتر لاکتات پس از فعالیت موثر باشد هرچند تحقیقات بیشتری در این زمینه نیاز است.
واژگان کلیدی: مکمل کراتین، لاکتات، خستگی، فعالیت هوازی واماندهساز
https://jme.guilan.ac.ir/article_689_1c94b00c7b037132d3d24b47e80b6349.pdf
2013-04-01
59
69
مکمل کراتین
لاکتات
خستگی
فعالیت هوازی واماندهساز
مهرزاد
مقدسی
moghadasi39@yahoo.com
1
LEAD_AUTHOR
محدثهالسادات
نعمتاللهزاده
2
AUTHOR
محدثهالسادات
نعمتاللهزاده
3
AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
مقایسۀ اثر زمان استراحت 1 و 3 دقیقه بین نوبتها و حرکات تمرین با وزنه بر شاخصهای آسیب عضلانی و حفظ تکرارهای متوالی حرکات در مردان جوان تمریننکرده
چکیده
هدف: مطالعات گوناگون نشان داده اند که زمانهای استراحتی مختلف اثر معنیداری بر پاسخهای هورمونی، متابولیکی و قلبیعروقی میگذارد. این عامل میتواند به پاسخهای متفاوت آسیب عضلانی منجر شود و اهداف تمرین را دستکاری کند. هدف این پژوهش مقایسۀ اثر زمان های استراحت بین نوبتی و حرکتی 1 و 3 دقیقه بر شاخص های آسیب عضلانی و حفظ تکرارهای حرکات متوالی بود.
روش پژوهش: 12 نفر آزمودنی تمریننکرده (سن 06/2±17/23 سال، قد 55/3±17/175سانتیمتر، وزن 26/8±33/67 کیلوگرم و چربی 82/1±67/16 درصد) در دو جلسه فعالیت مقاومتی با دو هفته استراحت بین هر جلسه در این پژوهش شرکت کردند. ترتیب حرکات در هر جلسه شامل جلوپا، جلوبازو با هالتر، پشت پا، پشت بازو خوابیده با هالتر، پرس پا و پرس سینه با شدت 80 درصد 1RM تا سرحد خستگی بود. آزمودنیها به صورت تصادفی برای زمان های بیننوبتی و حرکتی 1 و 3 دقیقه در هر جلسه فعالیت مقاومتی انتخاب شدند. آنزیم های کراتین کیناز (CK) و آسپارتات آمینوترنسفراز (AST) پیش از آزمون، 24 و 48 ساعت پس از فعالیت مقاومتی اندازه گیری شد. همچنین کوفتگی عضلانی توسط مقیاس شیلاجا (PAS) قبل از شروع فعالیت، بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از فعالیت مقاومتی مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، t همبسته و آزمون تعقیبی بونفرونی برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها استفاده شد.
یافته ها: غلظت آنزیمهای CK، AST در زمانهای 24 و 48 ساعت و کوفتگی عضلانی نیز در زمانهای بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از فعالیت مقاومتی در هر دو گروه به طور معنیداری افزایش یافت (05/0P≤)، اما تفاوت معنیداری در کوفتگی عضلانی و غلظت آنزیمها بین دو گروه در زمانهای مختلف مشاهده نشد. همچنین نتایج نشان داد که زمان استراحت 3 دقیقه منجر به افزایش تکرارها میشود (05/0P≤).
نتیجهگیری: تفاوت حجم کار و حفظ تکرارها در بین زمان های استراحتی مختلف، مستقل از پاسخهای آسیب عضلانی و کوفتگی عضلانی است. همچنین زمان استراحت 3 دقیقهای منجر به حفظ تکرارها و بازیافت مناسب میشود.
واژگان کلیدی: شاخصهای بیوشیمیایی، زمان بازیافت، حجم تمرین
https://jme.guilan.ac.ir/article_690_984d2182880f1a2d4f5e350934ddd2e9.pdf
2013-04-01
71
80
شاخصهای بیوشیمیایی
زمان بازیافت
حجم تمرین
بهمن
میرزایی
bmirzaei2000@yahoo.com
1
AUTHOR
فرهاد
رحمانینیا
frahmani2001@yahoo.com
2
AUTHOR
مرتضی
نسترن
mortezanastaran@yahoo.com
3
LEAD_AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
تغییرات سطوح اپلین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین پس از یک برنامۀ تمرینات هوازی در زنان سالم دارای اضافهوزن
چکیده
هدف: اپلین یک ادیپوکین است که با مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 ارتباط نزدیکی دارد. در مطالعۀ حاضر اثر یک برنامۀ تمرین هوازی بر سطوح اپلین پلاسما و مقاومت به انسولین در زنان سالم دارای اضافهوزن بررسی شد.
روش پژوهش: در تحقیق حاضر 18 زن سالم به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه تمرین (9 نفر، سن 22/6±45 سال، شاخص تودۀ بدنی 61/2±17/26 کیلوگرم بر متر مربع) و کنترل (9 نفر، سن 14/3±88/42 سال، شاخص تودۀ بدنی 58/2±14/27 کیلوگرم بر متر مربع) در این مطالعه قرار گرفتند. آزمودنیهای گروه تمرین 8 هفته برنامۀ دویدن و پیاده روی را 3 جلسه در هفته با شدت 6070 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه اجرا کردند. قبل و بعد از برنامه، درصد چربی بدن، شاخص تودۀ بدن، نسبت دور کمر به لگن و همچنین سطوح اپلین، انسولین و گلوکز پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین پس از 12 ساعت ناشتای شبانه اندازه گیری شد.
یافته ها: تغییرات معنی داری در سطوح اپلین، انسولین، گلوکز پلاسما و شاخص مقاومت انسولینی گروه ها نسبت به آزمون اولیه و بین گروه ها مشاهده نشد.
نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین با شدت پایین تا متوسط یا کاهش تودۀ چربی بدن نمی تواند اثر قابل ملاحظه ای بر مقادیر اپلین خون و مقاومت به انسولین در زنان سالم دارای اضافهوزن داشته باشد، در حالیکه ممکن است سطوح اپلین با تغییر در سطوح انسولین یا شاخص مقاومت انسولینی تغییر کند.
واژگان کلیدی: آدیپوکین، کاهش وزن، اپلین پلاسما، تمرین هوازی
https://jme.guilan.ac.ir/article_691_f4bd6eee89674e88ee50bb814fbdded0.pdf
2013-04-01
11
20
آدیپوکین
کاهش وزن
اپلین پلاسما
تمرین هوازی
حمید
محبی
mohebbi@guilan.ac.ir
1
LEAD_AUTHOR
تهمینه
سعیدی ضیابری
2
AUTHOR
محمدحسن
هدایتی امامی
3
AUTHOR
ORIGINAL_ARTICLE
تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر عوامل تحریکی و مهاری آسیب عروق قلبی موش صحرایی ویستار دیابتی
چکیده
هدف: دیابت ملیتوس، سندرومی متابولیکی است که با افزایش گلوکز خون ناشی از کمبود انسولین و یا کاهش حساسیت انسولینی بدن مشخص می شود. شرایط التهاب مزمن در بیماری دیابت با بیان آنزیم COX2 همراه است. از متابولیتهای مهم و موثر این آنزیم در هموستاز قلبی عروقی TXA2 و PGI2 میباشد. پروستاسایکلین رگ گشای قوی دیواره عروقی و مانع انباشت پلاکت هاست و ترومبوکسان A2 سبب انقباض و تکثیر عضلات صاف، انباشت و تغییر شکل پلاکت ها می شود. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر 8 هفته فعالیت ورزشی مقاومتی بر بیان آنزیم COX2 و متابولیتهای آن شامل TXA2 و PGI2 در موشهای صحرایی نر ویستار دیابتی میپردازد.
روش پژوهش: در مطالعهای تجربی تعداد 24 سر موش صحرایی ویستار به دو گروه تمرین مقاومتی (12=n) و کنترل (12=n) تقسیم شدند. پروتکل تمرین مقاومتی شامل یک ست 10 تکرار بالارفتن از نردبان تمرینات مقاومتی همراه با وزنۀ متصل به قاعدۀ دم (7570 درصد حداکثر ظرفیت حمل وزنۀ هر موش صحرایی) سه جلسه در هفته و به مدت 8 هفته بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین موشها بیهوش شدند و خون گیری از قلب انجام شد، سپس قلب موش برداشته شد و بطن چپ جداسازی شد و برای سنجش متغیرهای COX2، TXA2، PGI2 مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرمافزار SPSS 16 انجام شد.
یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد تمرین مقاومتی موجب کاهش معنی دار گلوکز پلاسما شدهاست (05/0≥P)، اما میزان انسولین پلاسما بین گروه ها تفاوت معنیداری نداشت. همچنین، نتایج آزمون تی نشان داد تمرین مقاومتی موجب تغییر معنیدار میزان PGI2 و TXA2 در مقایسه با گروه کنترل نشدهاست. با وجود این، میزان COX2 در گروه تمرین مقاومتی (69/41±09/296) در مقایسه با گروه کنترل (8/26±8/252) در حد معنیداری افزایش داشتهاست (05/0≥P).
نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان میدهد 8 هفته تمرین مقاومتی در موشهای صحرایی ویستار دیابتی تاثیر بارزی بر عوامل تحریکی و مهاری آسیب عروق قلبی ندارد و به نظر میرسد پروتکل یادشده تاثیری بر آسیب رگهای مویین قلبی ندارد. به دلیل کمبود اطلاعات در این زمینه پژوهشگران مطالعات بیشتر را اجتنابناپذیر میدانند.
واژگان کلیدی: آنزیم سیکلواکسیژناز2، پروستاسایکلین، ترومبوکسان A2، گلوکز خون، تمرین مقاومتی
https://jme.guilan.ac.ir/article_692_535bfba1d4c2f4063bc34e38d6376f87.pdf
2013-04-01
21
32
آنزیم سیکلواکسیژناز2
پروستاسایکلین
ترومبوکسان A2
گلوکز خون
تمرین مقاومتی
عباسعلی
گایینی
aagaeini@yahoo.com
1
LEAD_AUTHOR
آیدا
بهرامیان
2
AUTHOR
محسن
جاویدی
3
AUTHOR