دانشگاه گیلان
سوخت و ساز و فعالیت ورزشی
2322-2867
2538-5119
1
2
2011
07
01
بررسی تاثیر فعالیت بدنی و حمام سونا بر برخی از پارامترهای قلبی عروقی در مردان جوان سالم
141
153
FA
مهدی
حسینزاده
ولی الله
دبیدی روشن
vdabidiroshan@yahoo.
vdabidiroshan@yahoo.com
علیرضا
قنبری
چکیده
هدف: تاثیر سودمند ورزش بر دستگاههای مختلف بدن بر همگان آشکار است، اما اثر ورزش در محیطهایی با گرما و رطوبت زیاد بر دستگاه قلبی عروقی کاملاً مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر بررسی تغییر برخی از فاکتورهای انعقادی و فاصله QT تصحیح شده (QTc) جوانان سالم در اثر دهیدراسیون در سونا و رهیدراسیون پس از انجام فعالیت روی چرخ کارسنج دستی بود.
روش پژوهش: 14 کشتیگیر فرنگیکار جوان با 2 سال سابقه تمرین باشگاهی (میانگین وزن 20/10±17/77 کیلوگرم، سن 59/2±14/18سال) بهطور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی 3 تا 4 درصد از وزن خود را از طریق تعریق در سونای خشک بهصورت تناوبهای 10 دقیقهای از دست دادند. برای آبگیری مجدد نیز مقادیری آب معدنی نستله متناسب با وزن ازدسترفته در اختیار آزمودنیها قرار داده شد. پروتکل کارسنج دستی بهصورت 6 دقیقه تمرین تناوبی شدید (شامل 8 تناوب 15 ثانیهای با شدت بالا و 30 ثانیه بازگشت فعال با چرخاندن چرخ طیار درحالت بدون بار) نیز در سه مرحله اجرا شد. شاخصهای مربوطه در سه مرحلۀ قبل، بعد و 18 ساعت بعد از سونا انجام شد.
یافته ها: مقادیر فیبرینوژن در گروه تجربی پس از آبزدایی افزایش و در اثر آبگیری مجدد کاهش معناداری داشت. PT گروه تجربی کاهش معناداری در آبگیری مجدد در مقایسه با مرحله آبزدایی و آبگیری طبیعی داشت. مقادیر QTc گروه تجربی بلافاصله پس از آبزدایی تغییر معنیداری نداشت، اما پس از ساعات آبگیری مجدد افزایش معناداری در مقایسه با مرحله آبزدایی پیدا کرد. همچنین تغییرات فیبرینوژن در مراحل آبزدایی و آبگیری مجدد، کاهشPT در مرحله آبگیری مجدد و افزایش QTc گروه تجربی در مرحله آبگیری مجدد در بین دو گروه معنیدار بود.
نتیجهگیری: آبزدایی 3 تا 4 درصدی در اثر حمام سونا و فعالیت بدنی متعاقب آن میتواند منجر به بروز برخی اختلالات انعقادی و همچنین تغییرات الکتروکاردیوگرام گردد که میتواند تهدیدکننده سلامت ورزشکار باشد.
واژگان کلیدی: محیط گرم و مرطوب، آبزدایی، فاکتورهای انعقادی، تمرینات بدنی.
محیط گرم و مرطوب,آبزدایی,فاکتورهای انعقادی,تمرینات بدنی
https://jme.guilan.ac.ir/article_665.html
https://jme.guilan.ac.ir/article_665_e9a8d01bbd93740ffbc1c3973ba45e36.pdf
دانشگاه گیلان
سوخت و ساز و فعالیت ورزشی
2322-2867
2538-5119
1
2
2011
07
01
اثربخشی یک دورۀ توانبخشی ورزشی بر اضطراب و شکایات جسمانی بیماران CABG
129
139
FA
زهرا
اسدی سامانی
zahra_sdy@yahoo.com
سید محمد
مرندی
0000-0003-3877-870x
smmarandi2001@yahoo.com
حسین
مولوی
کتایون
ربیعی
محسن
میر محمد صادقی
جلیل
رییسی
چکیده
هدف: نارسایی قلبی، یک بیماری ناتوانکننده است که افراد زیادی را مبتلا مینماید. این بیماری علاوه بر اینکه جسم را معلول میکند، باعث افسردگی و اضطراب فرد و بههمریختگی روحیۀ وی نیز میشود. هدف از مطالعۀ حاضر، بررسی اثربخشی دو ماه توانبخشی ورزشی بر میزان اضطراب و شکایات جسمانی بیماران جراحی کنارگذر آیورتی است.
روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات نیمهتجربی و طرح تحقیق پیشآزمونپسآزمون با گروه کنترل است. جامعۀ آماری پژوهش را بیمارانی تشکیل دادند که در یکی از بیمارستانهای اصلی شهر تحت عمل جراحی کنارگذر آیورتی (CABG) قرار گرفته بودند. از میان این بیماران30 نفر از افرادی که به مرکز تحقیقات قلب و عروق مراجعه کردند در گروه توانبخشی قرار گرفتند و 30 نفر از سایر بیماران نیز گروه کنترل را تشکیل دادند. آزمودنیهای گروه توانبخشی ورزشی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسۀ 90 دقیقهای به انجام فعالیت پرداختند و بیماران گروه کنترل در این مدت فعالیت بدنی موثری از دیدگاه محقق نداشتند. در ابتدا و انتهای دورۀ توانبخشی، بیماران پرسشنامۀ SAS را تکمیل کردند و از این طریق نمرۀ اضطراب و شکایات جسمانی بیماران محاسبه شد.
یافته ها: نتایج بهدستآمده نشان داد که به دنبال دو ماه توانبخشی ورزشی کاهش معناداری در میزان اضطراب بیماران گروه توانبخشی در مقایسه با گروه کنترل حاصل شد (014/0 =p). همچنین کاهش در میزان شکایات جسمانی بیماران نیز دیده شد اما این کاهش از لحاظ آماری معنادار نبود (25/0=p).
نتیجه گیری: فعالیت بدنی و توانبخشی ورزشی ممکن است بهعنوان یک روش درمانی مفید و موثر در تعدیل و کاهش عوارض روانی، بهخصوص اضطراب، پس از عمل جراحی عروق کرونری باشد.
واژگان کلیدی: توانبخشی ورزشی، اضطراب، شکایات جسمانی، بیماران CABG.
توانبخشی ورزشی,اضطراب,شکایات جسمانی,بیماران CABG
https://jme.guilan.ac.ir/article_666.html
https://jme.guilan.ac.ir/article_666_de1a1d86dc943a7930cb66467f86e305.pdf
دانشگاه گیلان
سوخت و ساز و فعالیت ورزشی
2322-2867
2538-5119
1
2
2011
07
01
تاثیر مراحل مصرف قرص ضدبارداری بر روی برخی فاکتورهای آمادگی جسمانی
167
177
FA
عفت
بمبیی چی
e.bambaeichi@yahoo.com
چکیده
هدف: بررسی تاثیر مراحل یک دوره مصرف قرص ضدبارداری منوفاز بر برخی فاکتورهای آمادگی جسمانی (انعطاف پذیری، قدرت گرفتن دست، چابکی، VO2max و ترکیب بدن).
روش پژوهش: در این تحقیق20 زن ورزشکار غیرحرفهای (میانگین ± انحراف معیار، سن: 7/5± 7/25 سال، شاخص توده بدنی 8/2 ± 4/22 کیلوگرم /مجذور متر، قد 04/0 ± 60/1 متر و توده بدنی: 65/6 ± 56 کیلوگرم) مصرفکننده قرص ضدبارداری (حداقل از 18 ماه قبل از انتخاب بهعنوان آزمودنی) شرکت کردند. آزمودنیها در دو مرحله از دوره مصرف قرص ضدبارداری یعنی مرحله با غلظت هورمونی کم (روزهای 64) و مرحله با غلظت هورمونی زیاد (روزهای 2119) آزمون شدند. قدرت گرفتن دست برتر سه بار بهوسیله دینامومتر اندازه گیری شد و بهترین آن برای تجزیه و تحلیل آماری ثبت شد. دور شکم و بالای ران راست و محل اتصال ساعد به بازوی راست با متر نواری اندازهگیری شد و براساس آن درصد چربی کل بدن بهدست آمد. چابکی، انعطاف پذیری و VO2max به ترتیب توسط تست ایلی نویز، بشین و برس و آزمون پیسر ارزیابی شد.
یافته ها: تجزیه و تحلیل آماری اختلاف معنی داری در VO2max بین دو مرحله یک دوره مصرف قرص ضدبارداری نشان داد، بهطوریکه VO2max در مرحله با غلظت هورمونی کم (9/2 ±9/27)، 1/2 % بیش از مرحله با غلظت هورمونی زیاد (ml/kg/min 9/ 2± 3/27) بود (05/0>p). توده بدنی در مرحله غلظت هورمونی زیاد 9/1 % بیش از مرحله با غلظت هورمونی کم بود (05/0>p). درصد چربی و توده بدون چربی به ترتیب 8/0% و 1/1% در مرحلۀ غلظت هورمونی زیاد بیش از مرحله با غلظت هورمونی کم بود (05/0>p).
نتیجه گیری: بهطور کلی نتایج تحقیق نشان داد که زنان ورزشکار غیرحرفهای تغییر در VO2max و توده بدنی و ترکیب بدن را طی یک دوره مصرف قرص ضدبارداری تجربه میکنند که میتواند در اجرای آنها تعینکننده باشد.
واژگان کلیدی: قرص ضدبارداری، آمادگی جسمانی، زنان.
قرص ضدبارداری,آمادگی جسمانی,زنان
https://jme.guilan.ac.ir/article_667.html
https://jme.guilan.ac.ir/article_667_3f712f831867ee4ebcd2619e837c236c.pdf
دانشگاه گیلان
سوخت و ساز و فعالیت ورزشی
2322-2867
2538-5119
1
2
2011
07
01
مقایسۀ دفع ادراری پروتیین ناشی از دو نوع پروتکل، شبهفوتبال و بازی رسمی فوتبال
99
106
FA
عباسعلی
گایینی
aagaeini@yahoo.com
علی
حسینی
علی
صمدی
چکیده
هدف: علیرغم حجم زیاد پروتیین در پلاسما، بهواسطه نفوذپذیری انتخابی غشاءِ گلومرولی ادرار طبیعی عاری از پروتیین است. شرایط فیزیولوژیکی متعددی ازجمله فعالیت ورزشی میتواند موجب افزایش گذرا در دفع ادراری پروتیین شود که ملایم و برگشتپذیر است. چندین مطالعه بروز پروتیینوری در افراد بزرگسال سالم را پس از فعالیتهای ورزشی گزارش کردهاند. با وجود این، اطلاعات اندکی در مورد بروز این پدیده در افراد نوجوان وجود دارد. لذا هدف از این مطالعه بررسی مقایسه پروتیینوری ورزشی پس از یک پروتکل شبهفوتبال و بازی رسمی فوتبال در افراد نوجوان بود.
روش پژوهش: بدین منظور 22 نوجوان پسر فوتبالیست (دامنۀ سنی1614 سال) بهعنوان نمونه انتخاب شدند و بهطور تصادفی به دوگروه پروتکل شبهفوتبال و بازی رسمی فوتبال تقسیم شدند. نمونههای ادراری به صورت نمونههای ادراری 24 ساعته، قبل و 24 ساعته پس از انجام آزمون جمعآوری شد.
یافته ها: یافتههای این تحقیق نشان داد انجام یک پروتکل شبهفوتبال و بازی رسمی فوتبال موجب افزایش معنیدار میزان دفع شاخصهای ادراری پروتیین تام، کراتینین، بتادومیکروگلوبولین و گاماگلوتامیل ترانسفراز شد (001/.<P). همچنین، در پسآزمون میزان دفع ادراری همه شاخصهای مذکور در گروه شبهفوتبال اندکی بیشتر از گروه بازی رسمی فوتبال بود، ولی تفاوت به لحاظ آماری معنیدار نبود.
نتیجهگیری: احتمالاً تغییرات همودینامیک خون کلیوی، تغییر نفوذپذیری غشای پایه گلومرولی، تغییرات بار الکتریکی غشاء و اسیدیته خون و همچنین تغییرات هورمونی و آنزیمی ناشی از فعالیت ورزشی باعث افزایش نفوذپذیری گلومرولی و اختلال در بازجذب توبولی و موجب دفع پروتیینهای با وزن کم و زیاد با منشا پلاسمایی در ادرار میشود.
واژگان کلیدی: پروتیینوری ورزشی، بتادومیکروگلوبولین، گاماگلوتامیل ترانسفراز، کراتینین.
پروتیینوری ورزشی,بتادومیکروگلوبولین,گاماگلوتامیل ترانسفراز,کراتینین
https://jme.guilan.ac.ir/article_668.html
https://jme.guilan.ac.ir/article_668_e3a7f657d9350e6b8a8007bc1e106c25.pdf
دانشگاه گیلان
سوخت و ساز و فعالیت ورزشی
2322-2867
2538-5119
1
2
2011
07
01
تعیین ارتفاع مانع برای پرش جفت متوالی در تمرینات پلایومتریک
155
166
FA
سید محمد
مرندی
0000-0003-3877-870x
smmarandi2001@yahoo.com
شیرین
داورپناه
shirindjazi@yahoo.com
وحید
ذوالاکتاف
چکیده
هدف: تعیین ارتفاع مانع برای ده پرش متوالی جفتپا در تمرینات پلایومتریک.
روش پژوهش: نمونۀ پژوهش شامل 45 دختر (cm 5 ± 165: قد و kg 4/6 ± 0/56: وزن) و 35 پسر (cm 6 ± 177: قد و kg 3/7 ± 8/68: وزن) داوطلب بود. دو آزمون پرش ارتفاع از روی مانع با نامهای "پرش جفت بیشینۀ یک تکرار (1RMJ)" و "پرش جفت بیشینۀ ده تکرار متوالی (10RMJ)" به فاصلۀ زمانی 48 ساعت اجرا شد.
یافته ها: میزان افت 10RMJ نسبت به 1RMJ به سه دستۀ 15 سانتی متر و کمتر، 20 تا 25 سانتیمتر و 30 سانتی متر و بیشتر قابل تقسیم بود. تحلیل تشخیص نشان داد که در 59 درصد موارد میتوان بهدرستی ارتفاع 10RMJ را از روی 1RMJ تخمین زد. همچنین، توسط تحلیل رگرسیون چندعاملی معادلۀ تخمین ارتفاع مناسب 10RMJ بهدست آمد. بر این اساس، افت 10RMJ در افراد مختلف بین 10 تا 35 سانتیمتر بود. هیچ ارتباطی بین اندازههای آنتروپومتریک و ارتفاع پرش وجود نداشت و بهترین پیشبینیکنندۀ 10RMJ همان 1RMJ بود.
نتیجه گیری: احتمالاً تکنیک پرش که تعیینکنندۀ میزان انرژی مصرفی در هر پرش است نیز در این مورد اهمیت دارد. با استفاده از الگوی برآمده از پژوهش حاضر، پیشنهاد میشود برای وهلههای تمرینی با تعداد پرشهای متفاوت از 10 تکرار نیز اقدام به تعیین ارتفاع مانع نمود.
واژگان کلیدی: پرش، ارتفاع پرش، تمرینات پلایومتریک.
پرش,ارتفاع پرش,تمرینات پلایومتریک
https://jme.guilan.ac.ir/article_669.html
https://jme.guilan.ac.ir/article_669_c5e2e50199fee0f729bb97a23b057d67.pdf
دانشگاه گیلان
سوخت و ساز و فعالیت ورزشی
2322-2867
2538-5119
1
2
2011
07
01
رابطۀ سطح فعالیت بدنی، قدرت ایزومتریک عضلات و شاخص های آنتروپومتریک در زنان جوان
107
116
FA
الهام
فیاض
حمید
محبی
0000-0001-9858-5964
mohebbi@guilan.ac.ir
ارسلان
دمیرچی
0000-0001-9114-2327
damirchi@guilan.ac.ir
مرتضی
اکبر
چکیده
هدف: بررسی سطح فعالیت بدنی، قدرت عضلانی و شاخص های آنتروپومتریکی در زنان جوان.
روش پژوهش: 160 زن جوان با میانگین سن 4/1±3/20 سال؛ قد 1/5±3/160 سانتیمتر؛ و وزن 9/7±1/55 کیلوگرم در این مطالعه مقطعی شرکت داشتند. سطح فعالیت بدنی از طریق پرسشنامه تعیین گردید. قدرت عضلانی در سه ناحیۀ پنجۀ دست، پا و پشت از طریق دینامومتر اندازه گیری شد و ترکیب بدنی نیز از طریق روش تجزیه و تحلیل مقاومت بیوالکتریکی تعیین شد.
یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که تنها 5/22 درصد از آزمودنی ها درگروه فعال و بقیه در گروه نیمه فعال و غیر فعال قرار داشتند. همچنین نتایج نشان داد که رابطه زیادی بین سطح فعالیت بدنی آزمودنی ها با قدرت عضلات پنجۀ دست، پشت و پا وجود دارد (05/0p<). نتایج آزمون تحلیل واریانس نیز نشان داد که تفاوت معنی داری در قدرت عضلات پنجۀ دست، پا، پشت، توده بدون چربی، درصد چربی و توزیع چربی بدن در بین گروه ها به تفکیک سطح فعالیت بدنی وجود دارد (01/0p<). بررسی بیشتر نتایج نشان داد که میانگین تودۀ بدون چربی و قدرت عضلات در گروه فعال نسبت به گروه نیمه فعال و غیر فعال بالاتر و درصد چربی و توزیع چربی پایین تر است (05/0p<).
نتیجهگیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که اگرچه افراد فعال شرایط فیزیولوژیکی و آنتروپومتریکی مطلوب تری نسبت به گروه های نیمه فعال و غیر فعال دارند، اما نسبت کم این گروه در کل، توجه به توسعۀ سطح فعالیت بدنی و تغییر شیوه زندگی در بین دختران جوان (دانشجویان) که بتواند عوامل خطرزا در کسب تودۀ استخوانی را مناسب کاهش دهد، مورد تاکید قرار می دهد.
واژگان کلیدی: فعالیت های بدنی همراه با تحمل وزن، قدرت عضلانی، تراکم استخوانی، ترکیب بدنی.
فعالیت های بدنی همراه با تحمل وزن,قدرت عضلانی,تراکم استخوانی,ترکیب بدنی
https://jme.guilan.ac.ir/article_670.html
https://jme.guilan.ac.ir/article_670_554ed7b8df45717a6497cfee9900e36f.pdf
دانشگاه گیلان
سوخت و ساز و فعالیت ورزشی
2322-2867
2538-5119
1
2
2011
07
01
اثر تمرین مقاومتی حین همودیالیز بر کیفیت خواب و التهاب سیستمیک بیماران همودیالیزی
117
127
FA
نادر
شوندی
n-shavandi@araku.ac.ir
عباس
صارمی
0000-0002-0113-1497
a-saremi@araku.ac.ir
علیرضا
بهرامی
لیلا
شگرفی
چکیده
هدف: بیخوابی و التهاب مزمن در مرحله آخر نارسایی کلیوی متداول است. هدف تحقیق این است که ببیند آیا تمرین مقاومتی حین همودیالیز میتواند کیفیت خواب و التهاب سیستمیک را در بیماران همودیالیزی بهبود بخشد یا خیر.
روش پژوهش: مطالعۀ حاضر از نوع مقطعی است که در واحد همودیالیز بیمارستان غیاثی تهران انجام شد. پانزده بیمار همودیالیزی (سن=4/9±2/52 سال، نمایه توده بدن= 39/2±4/23 کیلو گرم بر متر مربع) در مطالعه شرکت کردند. بیماران بهطور تصادفی به گروههای تمرین مقاومتی (8 نفر) و کنترل (7 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین در یک برنامۀ تمرین مقاومتی 8 هفتهای حین دیالیز شرکت داده شدند (سه روز در هفته و هر جلسه حدود 60 دقیقه). شدت برنامۀ تمرین براساس مقیاس درک فشار بورگ بین 12 تا 16 (شدت متوسط) بود. کیفیت خواب [شاخص کیفیت خواب پیتسبورگ (PSQI)]، مقدار پروتیین واکنشگر C (شاخص التهاب سیستمیک) و آمادگی عضلانی قبل و بعد از مداخله اندازهگیری شد.
یافته ها: تمرین مقاومتی حین دیالیز شاخص کیفیت خواب و آمادگی عضلانی را در بیماران همودیالیزی بهبود بخشید (05/0p<). به طور همزمان، غلظت پروتیین واکنشگر C در پاسخ به تمرین مقاومتی کاهش یافت (05/0p<).
نتیجه گیری: 8 هفته تمرین مقاومتی حین دیالیز باعث بهبود کیفیت خواب و آمادگی عضلانی در بیماران همودیالیزی شد، و این بهبودی با کاهش سطوح پروتیین واکنش گر C همراه بود.
واژگان کلیدی: همودیالیز، تمرین مقاومتی، کیفیت خواب، التهاب مزمن.
همودیالیز,تمرین مقاومتی,کیفیت خواب,التهاب مزمن
https://jme.guilan.ac.ir/article_671.html
https://jme.guilan.ac.ir/article_671_36a1c6e3a477cf62402ba932043bc165.pdf