پاسخ و سازگاری به تمرینات
مهران هاشمی؛ آقاعلی قاسم نیان؛ اکرم کریمی اصل؛ سمانه هادی
چکیده
زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تاثیر دو نوع تمرین شدید بر سطح تیرودوکسین ردوکتاز یک و مالون‌دی‌آلدهید بافت بیضه موش‌های صحرایی نر ویستار بود.روش بررسی: 19سر موش نر نژاد ویستار با سن هشت هفته و با وزن 5±200گرم پس از 10جلسه آشناسازی با برنامه‌های تمرین و پس از وزن‌کشی به صورت تصادفی به سه گروه(کنترل، استقامتی شدید، تناوبی شدید) تقسیم ...
بیشتر
زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تاثیر دو نوع تمرین شدید بر سطح تیرودوکسین ردوکتاز یک و مالون‌دی‌آلدهید بافت بیضه موش‌های صحرایی نر ویستار بود.روش بررسی: 19سر موش نر نژاد ویستار با سن هشت هفته و با وزن 5±200گرم پس از 10جلسه آشناسازی با برنامه‌های تمرین و پس از وزن‌کشی به صورت تصادفی به سه گروه(کنترل، استقامتی شدید، تناوبی شدید) تقسیم شدند. برنامۀ تمرین استقامتی شدید شامل دویدن بر روی نوارگردان به مدت هشت هفته(پنج جلسه در هفته)و برنامۀ تمرین تناوبی شامل هشت هفته(پنج جلسه در هفته)بر روی نوارگردان انجام شد. 48ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی موش‌ها بیهوش و تشریح شدند و بافت بیضه جدا شد. اندازه‌گیری میزان آنزیم تیرودوکسین‌ردوکتاز‌یک به روش الایزا با استفاده از اسپکتروفتومتر و همچنین غلظت مالون‌دی‌آلدهید با روش تری‌باربیتوریک اسید و به کمک دستگاه اسپکترومتر انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. مقدار خطا نیز در سطح معنی‌داری 05/0≥p شد.یافته‌ها: پس از هشت هفته میزان آنزیم تیرودوکسین ردوکتاز یک بافت بیضه در گروه استقامتی شدید و گروه تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل بطور معنی‌داری بالاتر بود (05/0˂p). همچنین در میزان مالون‌دی‌آلدهید بافت بیضه در گروه‌های تمرین استقامتی شدید و همچنین تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل تغییر معنی‌داری ایجاد نشد (05/0p˃). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش شاید بتوان گفت تمرینات استقامتی شدید و تناوبی شدید موجب افزایش میزان تیرودوکسین‌ردوکتاز‌یک بافت بیضه شده و با ایجاد سازگاری در دستگاه آنتی‌اکسیدانی بدن، موجب عدم افزایش مالون‌دی-آلدهید شده است.
علم تمرین
آقاعلی قاسم نیان؛ احمد آزاد؛ محمدرضا سراجی وطن
چکیده
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر کاهش 70درصدی بار تمرین در دوره تیپرینگ بر تغییرات سطوح سرمی کورتیزول، تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد شناگران مرد ورزیده بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 20 شناگر مرد ورزیده به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. سپس آزمودنی‌ها بر ...
بیشتر
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر کاهش 70درصدی بار تمرین در دوره تیپرینگ بر تغییرات سطوح سرمی کورتیزول، تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد شناگران مرد ورزیده بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 20 شناگر مرد ورزیده به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. سپس آزمودنی‌ها بر اساس رکورد شنای 200متر آزاد به دو گروه تیپر(10نفر) و کنترل(10نفر) تقسیم شدند. هر دو گروه ابتدا تمرینات فزاینده 6هفته‌ای را پشت سر گذاشتند. سپس گروه تیپر، دوره 14 روزه را با کاهش 70درصد حجم تمرین سپری کردند و گروه کنترل با همان بار قبلی، تمرینات را ادامه دادند. در هر دو گروه آزمون های عملکرد(قدرت‌بالاتنه و پایین‌تنه) و نمونه‌های خونی (برای ارزیابی مقادیر سرمی تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول) در شروع تیپر و پس از پایان دوره تیپر گرفته شد. جهت سنجش مقادیر تستوسترون و کورتیزول از کیت های الایزا استفاده شد و برای تحلیل تفاوت بین‌گروهی، از آزمون کوواریانس و برای تحلیل تفاوت‌های درون‌گروهی از آزمون تی‌تست زوجی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بعد از دوره تیپرینگ بین دو گروه در عملکرد شنای آزاد 200 متر، قدرت بالاتنه و پایین‌تنه، سطوح کورتیزول سرمی و نسبت تستوسترون به کورتیزول تفاوت معنی‌داری وجود دارد(05/0 P). اما در سطوح استراحتی تستوسترون بین دو گروه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد(05/0> P). نتیجه‌گیری: به‌طورکلی نتایج نشان داد در شناگران مرد تمرین کرده تیپرینگ 14 روزه موجب بهبود شرایط آنابولیکی و عملکرد شناگران شد.
