فاطمه کاظمی نسب
چکیده
مقدمه: هدف مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرینات هوازی بر بیان lncRNA های مرتبط با گلوکز 6 فسفاتاز (G6P) و گلوکوکیناز (GCK) در موش‌های چاق دیابتی بود. روش: تعداد 18 سر موش C57BL/6 به دو گروه تقسیم شدند: موش‌های تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب (تعداد=12) و موش‌های تغذیه شده با رژیم غذایی استاندارد (تعداد=6) به مدت 16 هفته. سپس موش‌های دیابتی به دو گروه تقسیم ...
بیشتر
مقدمه: هدف مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرینات هوازی بر بیان lncRNA های مرتبط با گلوکز 6 فسفاتاز (G6P) و گلوکوکیناز (GCK) در موش‌های چاق دیابتی بود. روش: تعداد 18 سر موش C57BL/6 به دو گروه تقسیم شدند: موش‌های تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب (تعداد=12) و موش‌های تغذیه شده با رژیم غذایی استاندارد (تعداد=6) به مدت 16 هفته. سپس موش‌های دیابتی به دو گروه تقسیم شدند: رژیم غذایی پرچرب-تمرین، رژیم غذایی پرچرب-بی تحرک. موش‌های گروه تمرینی به مدت 8 هفته با سرعت متوسط 21 متر بر دقیقه و به مدت 50 دقیقه، تحت تمرین روی نوارگردان قرار گرفتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش‌ها قربانی شدند. بافت کبد جدا و در دمای 80- درجه سانتی‌گراد نگهداری شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد سطوح G6P و MEG3 به دنبال رژیم غذایی پرچرب افزایش و در موش‌های تمرین کرده به طور معناداری نسبت به موش‌های تمرین نکرده کاهش یافت. همچنین بیان GCK و lncLGR در موش‌های دیابتی کاهش یافت اما بیان آن‌ها به دنبال تمرین بدنی افزایش یافت. نتیجه‌گیری: تمرین بدنی منجر به کاهش بیانMEG3 می‌شود که بیان G6P در بافت کبد را تنظیم می‌کند. در این شرایط گلوکونئوژنز و تولید گلوکز کبدی کاهش پیدا کرده و مقاومت به انسولینبهبود می‌یابد. همچنین به دنبال تمرین بدنی بیان lncLGR افزایش پیدا کرده که احتمالا منجر به افزایش بیان GCK کبدی می‌شود. در این وضعیت گلوکز خون کاهش یافته و قند خون به فرم گلیکوژن در کبد ذخیره می‌شود.
