سحر عبداللهی؛ مهرزاد مقدسی؛ محمد امین عدالت منش؛ سارا حجتی
چکیده
مقدمه: بیماری پارکینسون یک بیماری پیشروند تحلیل سیستم عصبی است که با از بین رفتن نورون‌های دوپامینرژیک همراه است. اثر فعالیت ورزشی بر عوامل مؤثر بر بقاء این نورون‌ها در پارکینسون مشخص نیست. هدف مطالعه ...
بیشتر
مقدمه: بیماری پارکینسون یک بیماری پیشروند تحلیل سیستم عصبی است که با از بین رفتن نورون‌های دوپامینرژیک همراه است. اثر فعالیت ورزشی بر عوامل مؤثر بر بقاء این نورون‌ها در پارکینسون مشخص نیست. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین شنای تناوبی شدید بر بیان ژن Nurr1 و mir-132 در موش‌های صحرایی مبتلا به پارکینسون بود. روش کار: برای این پژوهش تجربی، تعداد 21 سرموش نر صحرایی نژاد ویستار 8 تا 10 هفته‌ای با میانگین وزن 5/10 ± 200 گرم انتخاب شدند. به منظور القاء پارکینسون، به 14 سرموش، روزانه 1 میلی‌گرم به ازای هر کیلو وزن بدن تزریق درون صفاقی رزرپین انجام شد. سپس این موش‌ها به طور تصادفی به دو گروه بیمار و تمرین تقسیم شدند. 7 موش سالم نیز به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. موش‌های گروه تمرین، به مدت شش هفته در 20 نوبت 30 ثانیه‌ای و با 30 ثانیه استراحت بین هر نوبت شنا کردند. بیان ژن هیپوکامپی Nurr1 و mir-132، 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه‌گیری شد. نتایج بین گروه‌ها با آزمون One-way ANOVA همراه با آزمون تعقیبی LSD توسط نرم افزار SPSS-22 و در سطح معنی‌داری 05/0>P تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بیان ژن Nurr1 در گروه بیمار نسبت به گروه شاهد و گروه تمرین به طور معنی‌داری پایین‌تر (به ترتیب 02/0=p و 02/0=p) است؛ در حالی اختلاف معنی‌داری بین دو گروه تمرین و شاهد مشاهده نشد (9/0=p). بیان ژن mir-132 در گروه بیمار نسبت به گروه شاهد به طور معنی‌داری بالا‌تر بود (009/0=p) اما اختلاف معنی‌داری بین گروه بیمار با گروه تمرین (1/0=p) و بین گروه تمرین و گروه شاهد (1/0=p) مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: در کل به نظر میرسد تمرینات شنای به کار رفته در تحقیق حاضر، در بقاء نورون‌های دوپامینی و بهبود بیماری پارکینسون مؤثر باشد.
