علم تمرین
آقاعلی قاسم نیان؛ احمد آزاد؛ محمدرضا سراجی وطن
چکیده
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر کاهش 70درصدی بار تمرین در دوره تیپرینگ بر تغییرات سطوح سرمی کورتیزول، تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد شناگران مرد ورزیده بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 20 شناگر مرد ورزیده به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. سپس آزمودنی‌ها بر ...
بیشتر
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر کاهش 70درصدی بار تمرین در دوره تیپرینگ بر تغییرات سطوح سرمی کورتیزول، تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد شناگران مرد ورزیده بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 20 شناگر مرد ورزیده به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. سپس آزمودنی‌ها بر اساس رکورد شنای 200متر آزاد به دو گروه تیپر(10نفر) و کنترل(10نفر) تقسیم شدند. هر دو گروه ابتدا تمرینات فزاینده 6هفته‌ای را پشت سر گذاشتند. سپس گروه تیپر، دوره 14 روزه را با کاهش 70درصد حجم تمرین سپری کردند و گروه کنترل با همان بار قبلی، تمرینات را ادامه دادند. در هر دو گروه آزمون های عملکرد(قدرت‌بالاتنه و پایین‌تنه) و نمونه‌های خونی (برای ارزیابی مقادیر سرمی تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول) در شروع تیپر و پس از پایان دوره تیپر گرفته شد. جهت سنجش مقادیر تستوسترون و کورتیزول از کیت های الایزا استفاده شد و برای تحلیل تفاوت بین‌گروهی، از آزمون کوواریانس و برای تحلیل تفاوت‌های درون‌گروهی از آزمون تی‌تست زوجی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بعد از دوره تیپرینگ بین دو گروه در عملکرد شنای آزاد 200 متر، قدرت بالاتنه و پایین‌تنه، سطوح کورتیزول سرمی و نسبت تستوسترون به کورتیزول تفاوت معنی‌داری وجود دارد(05/0 P). اما در سطوح استراحتی تستوسترون بین دو گروه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد(05/0> P). نتیجه‌گیری: به‌طورکلی نتایج نشان داد در شناگران مرد تمرین کرده تیپرینگ 14 روزه موجب بهبود شرایط آنابولیکی و عملکرد شناگران شد.
