عباسعلی گائینی؛ نسرین رمضانی؛ لیلا شفیعی نیک
چکیده
هدف: گیرنده ایکس آلفا در متابولیسم گلوکز نقش دارد. از طرف دیگر، انتقال گلوکز در کبد توسط انتقال دهنده شماره 2 گلوکز انجام می شود. بنابراین این پژوهش با هدف بررسی تغییرات بیان ژن های گیرنده ایکس آلفا، انتقال دهنده شماره 2 گلوکز کبدی و شاخص مقاومت به انسولین پس از 8 هفته تمرین هوازی در موش های صحرایی نر دیابتی نوع2 طراحی شد. روش‌شناسی: هجده ...
بیشتر
هدف: گیرنده ایکس آلفا در متابولیسم گلوکز نقش دارد. از طرف دیگر، انتقال گلوکز در کبد توسط انتقال دهنده شماره 2 گلوکز انجام می شود. بنابراین این پژوهش با هدف بررسی تغییرات بیان ژن های گیرنده ایکس آلفا، انتقال دهنده شماره 2 گلوکز کبدی و شاخص مقاومت به انسولین پس از 8 هفته تمرین هوازی در موش های صحرایی نر دیابتی نوع2 طراحی شد. روش‌شناسی: هجده سر موش صحرایی نر 8 هفته ای (با میانگین و انحراف معیار وزنی 1/13±6/233 گرم) به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. موش ها با استفاده از داروی نیکوتین آمید و استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. پنج روز پس از تزریق، تست دیابت با نوار قند خون انجام شد. موش های با سطح گلوکز 126-400میلی گرم/ دسی لیتر به عنوان نمونه انتخاب شدند. موش ها در دو گروه کنترل و تمرین قرار گرفتند. برنامه تمرینی 8 هفته ای شامل دویدن با سرعت 10-25 متر/دقیقه، شیب 5%، به مدت 15-40 دقیقه و 5 جلسه در هفته بود. یافته‌ها: القای دیابت باعث افزایش وزن(001/0p=) موش ها شد. وزن عضله نعلی(001/0p=) و مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله(000/0p=) در گروه تمرین بطور معنادار بیشتر و مقادیر گلوکز(0001/0p=)، انسولین(002/0p=) و شاخص مقاومت انسولینی(002/0p=) در گروه تمرین بطور معناداری کم تر بود. تفاوت معناداری در بیان ژن های انتقال دهنده گلوکز و گیرنده ایکس آلفا بین دو گروه پس از مداخله تمرینی مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: به نظر می رسد 8 هفته تمرین هوازی با شدت 60-80 درصد VO2max می تواند تغییرات متابولیکی مثبت در موش های دیابتی نوع2 ایجاد کند اما در بیان ژن های انتقال دهنده گلوکز و گیرنده ایکس آلفا کبدی تغییری ایجاد نمی کند.
احمد عبدی؛ نسرین رمضانی؛ حسن حاجی
دوره 5، شماره 1 ، خرداد 1394، ، صفحه 59-68
چکیده
هدف: فشار اکسایشی یکی از عوامل مؤثر در توسعه مقاومت به انسولین، دیابت و عوارض آن می‌باشد . افزایش گلوکز خون که در هر دو نوع دیابت 1 و 2 دیده می‌شود، از عوامل اثرگذار در ایجاد فشار اکسایشی است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تعاملی تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز بر عوامل فشار اکسایشی در موش‌های صحرایی نر بالغ دیابتی بود. روش‌شناسی: این ...
بیشتر
هدف: فشار اکسایشی یکی از عوامل مؤثر در توسعه مقاومت به انسولین، دیابت و عوارض آن می‌باشد . افزایش گلوکز خون که در هر دو نوع دیابت 1 و 2 دیده می‌شود، از عوامل اثرگذار در ایجاد فشار اکسایشی است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تعاملی تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز بر عوامل فشار اکسایشی در موش‌های صحرایی نر بالغ دیابتی بود. روش‌شناسی: این پژوهش یک مطالعه تجربی است که بر روی 40 سر موش صحرایی نر دیابتی انجام شد. نمونه‌ها به‌طور تصادفی در 4 گروه (1- گروه تمرین ، 2- گروه تمرین - عصاره،3- گروه عصاره و 4-گروه کنترل). قرار گرفتند. القای دیابت از طریق تزریق وریدی 55 میلی‌گرم استرپتوزوتوسین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در موش‌ها ایجاد شد. سپس 6 هفته تمرین مقاومتی (5 روز هفته با شدت 30-100 درصد وزن بدن) در هفته اعمال شد. عصاره گشنیز به میزان روزانه 150 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی به موش‌ها خورانده شد. پس از 6 هفته تمرین، آنتی‌اکسیدان تام (TAC)، سوپراکسیددسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) سرمی اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تمرین مقاومتی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز سبب افزایش معنی‌دار در سطوح TAC، SOD و CAT می‌شود (05/0>p). همچنین، سطوح TAC در گروه‌های تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز به‌طور معنی‌داری افزایش یافته بود (05/0>p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد شش هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف عصاره دانه گشنیز توانسته است با تأثیر بر سیستم دفاع آنتی‌اکسیدانی بدن در موش‌های دیابتی مؤثر باشد.
