جواد وکیلی؛ فاطمه حلال خور؛ منصور آقایی
چکیده
هدف: تمریناتورزشی با محدودیت جریان خون شیوه جدید تمرینی است که در دو دهه اخیر توسعه یافته است و برای بهبود عملکرد ورزشکاران مورد استفاده قرار می گیرد. لذا هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر چهار هفته سنگنوردی با و بدون محدودیت جریان خون بر عملکرد ورزشی و برخی شاخصهای آسیب عضلانی در سنگ نوردان نخبه می باشد. روششناسی: بدین ...
بیشتر
هدف: تمریناتورزشی با محدودیت جریان خون شیوه جدید تمرینی است که در دو دهه اخیر توسعه یافته است و برای بهبود عملکرد ورزشکاران مورد استفاده قرار می گیرد. لذا هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر چهار هفته سنگنوردی با و بدون محدودیت جریان خون بر عملکرد ورزشی و برخی شاخصهای آسیب عضلانی در سنگ نوردان نخبه می باشد. روششناسی: بدین منظور در یک طرح تحقیقی نیمه تجربی 12زن و 12مرد سنگنورد با سابقه حداقل 4 سال و دامنه سنی 23 تا 27 سال و درصدچربی 10 تا 20 درصد بصورت هدفمند از بین سنگنوردان نخبه انتخاب شده و به صورت تخصیص تصادفی در یکی از دو گروه تمرین با محدودیت جریان خون (BFR) و تمرین بدون محدودیت جریان خون (NBFR) قرار گرفتند. پروتکل تمرین سه جلسه در هفته به مدت 4 هفته با شدت 60 الی 80 درصد درجه سختی مسیر انجام شد. نمونه خونی در حالت پایه و پس از دوره 4 هفتهای تمرین و متعاقب یک جلسه تمرین رقابتی صخره نوردی جهت تعیین میزان لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز، لاکتات خون گرفته شد. همچنین، قدرت پنجه دست، توان بی هوازی انفجاری، درصد چربی و قدرت بالاتنه در حرکت اداکشن و درجه سختی صعود اندازهگیری شد. برای آنالیز دادهها از آزمون تی مستقل برای مقایسه میانگینها در سطح معنیداری 05/0 α ≤ استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد شاخص آسیب عضلانی LDH، CK در پاسخ به تمرین سنگنوردی با و بدون محدودیت جریانخون بین دو گروه تفاوت معنیداری نشان نداد. اما میزان لاکتات خون در گروه BFR نسبت به گروه NBFR پایین تر بود. در عملکرد ورزشی در شاخص های قدرت پنجه دست، قدرت اداکشن دست، درصد چربی و توان انفجاری پایین تنه تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. هر چند در سختی صعود این تفاوت معنی دار بوده و در گروه BFR عملکرد بهتری گزارش شد (05/0< P). نتیجهگیری: با توجه به نتایج این پژوهش سنگنوردی با BFR نسبت به NBFR باعث افزایش آسیب عضلانی نمیشود. اما ممکن است روی عملکرد تاثیر بهتری داشته باشد..
علی مصطفیلو؛ سید علیرضا حسینی کاخک؛ امیر حسین حقیقی
چکیده
هدف: فوتبال به دلیل ویژگیهای عملکردی خاص خود نسبت به سایر رشتههای ورزشی به یک سری عوامل فیزیولوژیکی وابسته است. لذا هدف از مطالعه حاضر اثر تمرینات مقاومتی با تأکید بر بخش برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون و تمرینات مقاومتی سنتی بر کورتیزول خون، عملکرد استقامتی و توان بیهوازی در فوتبالیستهای مرد بود. روششناسی: 40 بازیکن ...
بیشتر
هدف: فوتبال به دلیل ویژگیهای عملکردی خاص خود نسبت به سایر رشتههای ورزشی به یک سری عوامل فیزیولوژیکی وابسته است. لذا هدف از مطالعه حاضر اثر تمرینات مقاومتی با تأکید بر بخش برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون و تمرینات مقاومتی سنتی بر کورتیزول خون، عملکرد استقامتی و توان بیهوازی در فوتبالیستهای مرد بود. روششناسی: 40 بازیکن فوتبال انتخاب و در چهار گروه تمرین مقاومتی سنتی (10=n)، تمرین مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون (10=n)، تمرین مقاومتی برونگرا بدون محدودیت جریان خون (10=n) و کنترل (10=n) به صورت تصادفی تقسیم شدند. آزمونها و نمونهگیری خونی قبل و پس از دوره تمرینی هشت هفتهای گرفته شد. به منظور مقایسه بین گروهها از روش تجزیه و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گردید (05/0≥P). یافتهها: نتایج نشان داد که حداقل ، حداکثر، میانگین توان و عملکرد استقامتی در هر سه گروه تجربی به بعد از تمرین افزایش معنیداری داشت (001/0≥P). همچنین افزایش معنیداری بین دو گروه تجربی تمرین مقاومتی برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون در حداقل توان وجود داشت (05/0≥P). نتایج بین گروهی حاکی از وجود افزایش معنیدار بین گروه تمرینات مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون و گروه تمرینات مقاومتی سنتی در مورد حداکثر توان و میانگین توان نیز بود. با این حال در مورد شاخص خستگی (13/0=p) و هورمون کورتیزول (33/0=p) این اثر معنیدار نبود. نتیجهگیری: هر چند نتایج مربوط به درصد تغییرات حاکی از بهبود بیشتر توان بیهوازی و عملکرد استقامتی در گروه تمرین سنتی نسبت به دو گروه تمرینی دیگر بود، لذا تمرینات سنتی میتواند همچنان مورد استفاده قرار گیرد.